Zwolnieni

Życie bywa inspirujące. Ekscytujące nawet. Te wszystkie nowe, głębokie doświadczenia, kluczowe zmiany dokonane pod wpływem długotrwałych okoliczności albo choćby chwili. Dreszczyk emocji, buzująca adrenalina. Poczucie spełnienia niejakie, kiedy patrzymy na efekty, osiągi, zasięg…

Tak, życie potrafi być inspirujące. Albo jest takie jak teraz. Nijakie? Monotonne? Zwykłe? Nie siedzimy oczywiście, gapiąc się tępo w ścianę, żyć trzeba, więc posuwamy się do przodu we własnym tempie. Rutyna poranna, zawodowa, modlitewna… Dzień jak co dzień. Fascynujące wydarzenia nawet nie, że się nie wydarzają, ale jakoś nie robią na nas wielkiego wrażenia. Ot, zmieniamy plany, odnotowujemy parametry i tyle.

Czy mamy sami dla siebie szukać ekscytacji, jakiegoś nowego hobby, większego zaangażowania w czyjeś życie? A może spróbować po prostu odetchnąć, cieszyć się, że nie zawsze kawior i latanie (spadanie)? Albo, o zgrozo, skierować się do duchowego SPA z podejrzeniem wypalenia?

Na dobrą sprawę nie trzeba chyba robić nic. Nawet nie dlatego, że samo przejdzie. I że ta rutyna, ta nijakość uodparniają nas na zbyt rozbuchane ambicje. Może dlatego (z tej przyczyny), że i tak jest co jest, i dlatego (w tym celu), że będzie co będzie.

Nie umiem tego dobrze nazwać, ale podoba mi się ten rodzaj otwarcia, który był udziałem wielu świętych, który czasem dostrzega się w ludziach. Jakiś brak strachu przed sobą czy przyszłością, przed samym życiem. Jesteśmy, kim jesteśmy, w tym, co jest. Bo czyż oddawać Bogu stery własnego życia, a potem domagać się znaków, potwierdzeń, prowadzenia innego niż to, które jest – nie ma w sobie czegoś z pychy?

Boże czuwanie nad nami, Opatrzność – słowa jakby z innej epoki, dzieciństwa czy ery sprzed komórek, internetu czy pandemii. Czujemy to czy nie czujemy tego, pal licho. Ta obecność – Obecność – jest.

Nie my decydujemy, nie jesteśmy kowalem własnego losu, sprawczość to nie jest nasze drugie imię. Czyż to nie wyzwalające? Tysiąc zastrzeżeń w tym miejscu, oczywiście: bez zaniku odpowiedzialności, bez wiary w determinizm. Ale to prawda, to czysta prawda: nasz los jest w ręku Boga. Tylko tyle.