Katolicyzm na Wschodzie

Odrodzenie katolicyzmu nastąpiło pod koniec lat osiemdziesiątych, na fali ogólnej demokratyzacji życia społecznego i politycznego w ówczesnym Kraju Rad. 1 grudnia 1989 Jan Paweł II przyjął w Watykanie prezydenta ZSRR Michaiła Gorbaczowa, po czym Stolica Apostolska i Sowiety nawiązały stosunki dyplomatyczne (choć przez wiele lat miały one szczególny charakter, odmienny od stosunków z innymi krajami, a pełna ich normalizacja nastąpiła dopiero 9 grudnia 2009, po wizycie w Watykanie prezydenta Rosji Dmitrija Miedwiediewa). 6 maja 1990 do Moskwy przybył pierwszy stały przedstawiciel dyplomatyczny Watykanu abp Francesco Colasuonno. Po nim stanowisko to pełniło jeszcze 4 hierarchów, przy czym trzeci z nich – abp Antonio Mennini (w latach 2002-10) był pierwszym „pełnoprawnym” nuncjuszem apostolskim w Federacji Rosyjskiej. Od 19 lutego br. papieża i Stolicę Apostolską w Rosji reprezentuje abp Ivan Jurkovič (Słoweniec).

13 kwietnia 1991 papież ustanowił administratury apostolskie dla europejskiej i azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej oraz dla Kazachstanu i Azji Środkowej, mianując jednocześnie biskupów dla tych jednostek (abp Tadeusz Kondrusiewicz w Moskwie i bp Joseph Werth w Nowosybirsku, bp Jan Paweł Lenga w Karagandzie). Później każda z administratur rosyjskich została podzielona na dwie mniejsze: dla Północy (abp T. Kondrusiewicz) i Południa (bp Clemens Pickel) części europejskiej (23 listopada 1999) oraz dla Syberii Zachodniej (bp J. Werth) i Wschodniej (bp Jerzy Mazur; 18 maja 1999).

11 lutego 2002 Ojciec Święty podniósł administratury apostolskie, będące jednostkami przejściowymi i tymczasowymi, do rangi jednej archidiecezji i trzech diecezji. Przy tym – jak to podkreślił abp T. Kondrusiewicz, mianowany jednocześnie metropolitą w Moskwie – przez szacunek dla Kościoła prawosławnego papież nazwał nowe jednostki nie od miast, jak to się zwykle dzieje, ale od imion świętych patronów tych diecezji. Powstała też od razu prowincja kościelna – metropolia Matki Bożej w Moskwie, obejmującą nowe diecezje w tym kraju, a na jej czele stanął abp Kondrusiewicz (od 21 września 2007 metropolitą w Moskwie jest abp Paolo Pezzi). Nowe diecezje noszą nazwy: św. Klemensa (z siedzibą w Saratowie, na jej czele stoi od początku bp C. Pickel), Przemienienia Pańskiego (w Nowosybirsku; bp J. Werth SI) i św. Józefa (w Irkucku; najpierw bp J. Mazur, od 17 kwietnia 2003 – bp Cyryl Klimowicz). Ponadto od 10 kwietnia 2002 istnieje prefektura apostolska Południowego Sachalinu (z siedzibą w Jużnosachalińsku), nie mająca własnego biskupa, a zarządzana przez administratora apostolskiego, którym jest biskup w Irkucku.

Dodajmy jeszcze, że utworzenie diecezji katolickich w Rosji wywołało gwałtowny sprzeciw, wręcz furię Patriarchatu Moskiewskiego, który już wcześniej zarzucał Stolicy Apostolskiej ekspansję i prozelityzm na „kanonicznych obszarach prawosławnych”, czyli w Rosji. Po powstaniu diecezji stosunki katolicko-prawosławne w tym kraju gwałtownie się zaostrzyły, do końca tamtego, 2002 roku władze wydaliły z kraju pod różnymi pretekstami pięciu duchownych katolickich, w większości Polaków, w tym bp. Jerzego Mazura, który nie mógł już powrócić do swej diecezji w Irkucku i w ponad rok później został mianowany biskupem ełckim.

Później sytuacja nieco się unormowała i do dzisiaj diecezje istnieją, choć jeszcze 2 grudnia 2007 ówczesny metropolita (obecny patriarcha moskiewski) Cyryl oświadczył, że Patriarchat Moskiewski „nigdy nie zaakceptuje obecnego statusu diecezji katolickich w Rosji”. Potem sprawa znów przycichła, ale nie wiadomo, czy po jakimś czasie ponownie ktoś nie zacznie jej „odgrzewać”.

W chwili powstania diecezji na jej terenie istniało ponad 220 parafii i około 300 mniejszych niezarejestrowanych jeszcze wspólnot, w których pracowało łącznie ok. 220 kapłanów i prawie 230 sióstr zakonnych. Zdecydowana ich większość pochodziła z 19 krajów całego świata.