Przesłanie końcowe VI Zjazdu Gnieźnieńskiego

Świadectwo poprzez dialog „Kim jesteś? Musimy bowiem dać odpowiedź tym, którzy nas posłali. Co mówisz sam o sobie?” (J 1, 22b) Chrześcijanie pragną dzielić się ewangeliczną Dobrą Nowiną ze wszystkimi. Głoszenie Chrystusa ludziom współczesnym musi być prowadzone w „dialogowym duchu” Ewangelii. Prawo wyznawców innych religii do głoszenia swojego przesłania również musi być uznane, o ile tylko stosowane przez nich metody szanują ludzką godność. Przypomnijmy, że tak jak z potęgi wojskowej nie wynika prawo do aneksji ziem sąsiednich, tak z wiary i z przekonania, że jest się świadkiem prawdy, nie wynika prawo do narzucania swoich przekonań bliźnim. W postawie dialogu świadectwo chrześcijańskie zyskuje najbardziej autentyczny wymiar. Ewangelizacja nie jest narzucaniem prawdy, lecz owocem otwarcia na Ducha Świętego, Ducha wolności i miłości. Zwłaszcza dziś, kiedy z całą mocą ujawnia się indywidualizm, winniśmy wypracować takie metody świadectwa, które pociągną swoim pięknem i autentyzmem. Dialogu nie można jednak mylić z rezygnacją z własnej tożsamości, wyznawanych prawd wiary czy zasad moralnych. Dialog – do którego powołuje nas Chrystus – prowadzony jest w prawdzie. Jego granicą pozostaje zachowanie własnej osobowej i religijnej tożsamości Dialog w sercu Europy Gdy usłyszeli o zmartwychwstaniu, jedni się wyśmiewali, inni natomiast powiedzieli: „Posłuchamy o tym innym razem”. (Dz 17, 32) Przez wieki Europa regulowała swe wewnętrzne napięcia metodami siłowymi. Cierpieli z tego powodu głównie najsłabsi, najubożsi i najbardziej bezbronni. Po największym z tych konfliktów powstała wizja zjednoczonej Europy jako wspólnoty państw i narodów – opartej na fundamentach solidarności, pomocniczości, dialogu. Dziś jedynie wzmacnianie dialogu na różnych płaszczyznach może podtrzymać tę nową europejską konstrukcję