Abp Zimoń: Zakonne posłuszeństwo to nie samowola

Poznanie i szacunek dla życia konsekrowanego od strony Ludu Bożego W dzisiejszym świecie posłuszeństwo nie jest cnotą, ani postawą poszukiwaną. Są nimi raczej wolność, swoboda, możliwość pełnego decydowania o sobie, czy uniezależnienia się od kogokolwiek. Jest nią możliwość twórczego realizowania własnego życia, itp. W sytuacji, gdy musimy podporządkować się innym ludziom w pracy lub w innych układach społecznych traktujemy to raczej jako zło konieczne, potrzebne do przetrwania. Dziwimy się więc, że ktoś z własnej woli pragnie złożyć ślub posłuszeństwa. Wielu nie potrafi zrozumieć motywów takiego postępowania. Czym więc jest posłuszeństwo ślubowane Bogu? Czym kierują się osoby, które taki ślub składają? Składając ślub posłuszeństwa osoby konsekrowane naśladują posłuszeństwo Chrystusa, który będąc Synem Bożym, przyjął postać Sługi i stał się posłusznym aż do śmierci krzyżowej (por. Flp 2, 6-8). Posłuszeństwo Chrystusa wynika z bezgranicznej miłości Boga do człowieka. Pragnienie naśladowania Syna Bożego w posłuszeństwie też rodzi się z miłości. Osoby konsekrowane odpowiadając na wybór Boga powołującego ich do życia całkowicie Mu poświęconego, pragną iść za Tym, który jest ich miłością - czyli za Chrystusem. Każda inna motywacja jest niewystarczająca i dlatego może budzić zdziwienie. Co w codziennym życiu oznacza ślub posłuszeństwa? Zakonnice, zakonnicy, świeccy konsekrowani są wezwani do tego, aby przyjmować wszystkie wydarzenia życia w duchu uległości woli Bożej. W trudzie codziennego życia próbują oni stale odpowiadać sobie na pytanie: czego Bóg chce ode mnie w tej konkretnej sytuacji? Czego chce mnie nauczyć? Gdzie chce mnie posłać? Posłuszeństwo jest więc wezwaniem do tego, aby podejmować twórczo i aktywnie odpowiedzialność za otaczający świat - tak przez modlitwę jak i konkretne działanie. Posłuszeństwo jest wezwaniem do tego, aby nie przechodzić obojętnie wobec „biedy” oraz materialnych jak i duchowych potrzeb innych ludzi. Jest wezwaniem, aby w podejmowanych zadaniach nie szukać przede wszystkim własnej chwały, zadowolenia, pieniędzy…, ale woli Boga. Do rozeznawania woli Bożej, w wielkich i małych sprawach, są wezwane całe wspólnoty zakonne i instytuty świeckie, a także poszczególni członkowie tychże wspólnot. Ten aktywny wymiar posłuszeństwa nie jest jednak samowolą i realizowaniem jedynie własnej fantazji. Jest on poddany pod osąd Kościoła. W poszczególnych zakonach osoby konsekrowane są wezwane do wiernego wypełniania prawa własnego zakonu i podporządkowania swojej woli prawowitym przełożonym (por. KPK 601). Całe wspólnoty są wezwane do wiernego życia charyzmatem zgodnym z duchem Założyciela w posłuszeństwie Papieżowi i biskupom oraz nauczaniu Kościoła.