Nie chcę, ale muszę

Obrona i odwet. Dwie bardzo często mylone rzeczywistości. Niestety, konsekwencje takiej pomyłki są fatalne.

Na takie zachowanie może sobie pozwolić dziecko. Oddać, skoro zostało zaatakowane, i twierdzić, że to jego wina, bo on zaczął. Jeśli przenosi się to na stosunki międzynarodowe czy wewnątrz państwa, a zamiast piąstki i łopatki pojawia się karabin maszynowy lub wyrzutnia rakiet robi się dużo mniej zabawnie. A przecież mechanizm jest ten sam.

On zaczął! On sprowokował! Ja się tylko broniłem! A że cokolwiek brutalnie i obrona oznacza 600 zabitych i kolejne setki rannych, jak nie tak dawno w Egipcie to już szczegół. Występowałem w obronie, więc skala zła, które spowodowałem nie ma znaczenia.

Czyżby? Pełne zaskoczenie: okazuje się, że jednak ma. Dla tych, którzy zostali tym złem dotknięci. W swoim pojęciu niesprawiedliwie. Zatem w „obronie” oddadzą. Przecież nie mogą okazać się słabi! Nie chcą, ale zostali zmuszeni brutalnością…

„Nie chcę, ale muszę” w tym wymiarze kończy się zwykle wojną. Chyba że ktoś to zatrzyma. Na sobie. Łańcuch krzywd można zatrzymać tylko na sobie. Nie odpowiadając złem na zło. Nigdy nie oznacza to słabości. I nie wymaga zrezygnowania z obrony. Wymaga tylko mądrego wyboru metody.

Nie ma znaczenia, jak szlachetne były nasze cele, jeśli daliśmy się wkręcić w pętlę odwetu i pokonywania zła złem. Zostanie z nich tylko miazga. Parafrazując przysłowie: dobrymi celami i intencjami piekło jest wybrukowane. Wystarczy, że wybrane środki okażą się złe.

Jezus ze swoim stwierdzeniem: Słyszeliście, że powiedziano: Oko za oko i ząb za ząb! A Ja wam powiadam: Nie stawiajcie oporu złemu (Mt 5,38-39)  nie jest ani naiwny, ani nieżyciowy. Doskonale wie, czym to się kończy. I sugeruje wyjście z poziomu piaskownicy.

Szkoda, że tak rzadko jego głos jest słyszany.