Pracy w Caritas nigdy nie zabraknie

Dyrektorzy tych zachodnioeuropejskich Caritas zgodzili się na przeszkolenie wszystkich naszych dyrektorów diecezjalnych. Zabrałem grupę dyrektorów na szkolenie najpierw do Wiednia, tak samo było we Freiburgu w Niemczech, a potem w Brukseli. Część dyrektorów pojechała także do Francji. Po powrocie do kraju usiedliśmy do dyskusji. Stwierdziliśmy, że to wszystko, co widzieliśmy, potrafimy stworzyć u nas, w Polsce. Może nie dosłownie tak samo jak w tych krajach, bo przecież mamy swoją specyfikę. Zastanawiałem się wówczas, jak ożywić Caritas, która przecież w latach 50. została przywłaszczona przez komunistyczny rząd i dopiero w roku 1989 po upadku komunizmu mieliśmy tę pełną wolność i mogliśmy działać jako Caritas kościelna. W jaki sposób przywrócić ludziom świadomość potrzeby istnienia organizacji charytatywnej służącej człowiekowi. I wtedy to w Rusinowicach na Śląsku - obecnie w diecezji gliwickiej - na spotkaniu dyrektorów przyszła ta myśl, która już wcześniej krążyła mi po głowie. Myślę, że to tylko Pan Bóg mógł mnie natchnąć tą myślą o wigilijnej świecy. W staropolskiej tradycji bożonarodzeniowej pamiętamy zawsze o pozostawieniu pustego miejsca przy stole wigilijnym. Pomyślałem sobie, że to miejsce nie musi być puste, na tym miejscu może stanąć świeca z logo Caritas. - I tak zostało stworzone Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom... - Człowiek, kupując tę świecę, ma świadomość, że to miejsce przy stole wigilijnym już nie jest puste, że zrobił coś dobrego dla kogoś potrzebującego pomocy. A dzieci pytają rodziców, co to za świeca, dlaczego to logo, co oznacza słowo "caritas". Podobnie takim sposobem budzenia świadomości jest też puszka-skarbonka w wielkanocnym dziele w okresie Wielkiego Postu. Właśnie dzięki tym dziełom jest możliwa pomoc dla tysięcy ubogich dzieci, aby mogły wyjechać na wakacje. Ponadto dzięki tym środkom otwierane są świetlice socjoterapeutyczne, internaty i szkoły dla dzieci z małych miejscowości. - Jakie jeszcze inne dzieła stworzyła Caritas Polska? - Takim dziełem były stacje Caritas, których celem było niesienie pomocy ludziom chorym. Dzięki pomocy DCV z Freiburga - to jest niemieckiej Caritas - powstały 24 takie stacje. W każdej z nich były dwie pielęgniarki z dwoma samochodami. Miały do swojej dyspozycji całą gminę, gdzieś około 20 tysięcy ludzi. Pielęgniarki docierały do ludzi obłożnie chorych, troszczyły się o nich, zmieniały opatrunki itd. Natomiast parafialne zespoły Caritas organizowały wolontariat, który pomagał sprzątnąć mieszkanie czy zrobić niezbędne zakupy. Kolejnym dziełem Caritas było powstanie fakultetu Caritas w dawnej Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, obecnie Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Pomyślałem, że trzeba biedę studiować, nie tylko przyczyny tej biedy, ale także w jaki sposób jej zapobiegać. Fakultet ten szkolił studentów do pracy w przyszłości w instytucjach charytatywnych. Dyrektorem Caritas Polska byłem przez dwa lata, do momentu powołania mnie na zastępcę sekretarza Konferencji Episkopatu Polski.