Abp Nycz: Pomyliliśmy szczęście z przyjemnością

- Zdaję sobie sprawę, że miasto stołeczne ma trochę innych problemów, które nigdy nie będą występować w podobnej wielkością diecezji krakowskiej, a tym bardziej w diecezji koszalińskiej. Jeśli Kościół stanowią ludzie pracujący w polityce, w parlamencie, czy w wielkich firmach, to parafia też powinna im dać coś trochę innego niż w innych częściach Polski. Warto przy tym zauważyć, że w Warszawie jest duża liczba katolików zawieszonych jakby między dwiema parafiami – parafią pracy i zamieszkania od poniedziałku do piątku oraz parafią weekendową: gdańską, krakowską, około warszawską. Oni tam wracają, ponieważ to są ich rodzinne strony. Zawsze mam wątpliwość, która parafia jest dla nich na pierwszym miejscu i co w tym kontekście powinna proponować Warszawa. Teraz przechodzę do odpowiedzi na pytanie o wydarzenia bieżące. Myślę, że chyba nikt – i mówię to jako człowiek, jako ksiądz, jako biskup, bo nie będę się schizofrenicznie rozdzielał – a zatem nikt nie może być zadowolony, że po siedemnastu latach wolności i uczenia się demokracji robimy jakby krok do tyłu. Mieliśmy już trzy pełne kadencje, które oczywiście można oceniać krytycznie (szczególnie tę z lat 2001-2005). Były to jednak próby nauki służenia państwu. Szkoda, że kolejna kadencja skończyła się w połowie (a nawet w niecałej połowie) i myślę, że te turbulencje nie służą dobru państwa, dobru ludzi, dobru reform, ponieważ zatrzymują pewne sprawy na dość długi czas, a sama kampania nie zawsze służy rzeczywistemu informowaniu o tym, co jest do zrobienia i jak to zrobimy. Głos zabiera się przede wszystkim po to, aby wygrać wybory. - Co ksiądz arcybiskup sądzi o sposobie prowadzenia kampanii? - Jest to na razie smutne – zarówno jeśli chodzi o formę, jak też gdy przypatrujemy się treści. Ludzie, którzy oglądają telewizję na pewno nie są zbudowani językiem, w którym dużo jest oskarżeń, nienawiści, widocznej chęci przyłożenia przeciwnikowi. Rozczarowanie budzi także meritum przekazu. Jeśli ludzie mają w swoim sumieniu wybierać odpowiedzialnie, to muszą znać osoby, które wybierają i muszą także wiedzieć, co te osoby mają do powiedzenia: czy są przygotowane, czy są kompetentne, czy mają doświadczenie, czy jest to wstawiony przez daną partię człowiek z ulicy, który za parę tygodni będzie w sejmie, a o którego dorobku nie wie się nic. Nade wszystko chodzi o jakiś jasny program, który pokazywałby nie tylko to, co jest celem, ale też jakie zadania trzeba zrealizować, aby ten cel osiągnąć. Chodzi o realny program osiągnięcia tego celu, tak, aby mówiąc potocznie „nie obiecywać gruszek na wierzbie”. Kiedy bowiem przychodzi realność rządzenia, pojawiają się trudności i ludzie czują się rozczarowani.