Abp Nycz: Pomyliliśmy szczęście z przyjemnością

- W poprzednich latach Episkopat zachęcał, aby brać udział w wyborach, mówiło się, że jest to obowiązek chrześcijanina. Co zrobić, jeśli rozczarowany polityką człowiek powie: „nie wiem, na kogo głosować, nie wybieram się na wybory”? - To jest trudna sytuacja. Co powinien robić Kościół nauczający, także przez media? Nie przekraczając wskazań nauki społecznej należy przekazywać pewne ogólne kryteria, którymi powinien posługiwać się człowiek wierzący, który podejmuje decyzję oddaniu swojego głosu. Moralnym obowiązkiem człowieka jest uczestnictwo w życiu społecznym. Jeśli nawet klarownie nie widać na kogo i na co głosować, to gdyby poszło do wyborów 80-90 proc. ludzi, trzeba byłoby powiedzieć po kościelnemu „bądź wola twoja”: zrobiliśmy wszystko, każdy zagłosował tak jak mógł, tak jak podpowiedziało mu sumienie i teraz niech się coś dzieje. Znacznie gorzej jest wtedy, kiedy występuje owa emigracja wewnętrzna – ludzie siedzą w domu, a wyboru dokonuje te 40 proc., które pójdzie do urn. To nie jest tylko kwestia socjologicznej reprezentatywności. Potem to się przeradza w krytykanctwo ludzi, którzy nie poszli do wyborów i którzy ujawniają swoje niezadowolenie i coraz bardziej się w nim utwierdzają. Ważna jest sprawa odpowiedzialności polityków w prezentowaniu tzw. kuchni politycznej w mediach. Czy jest odpowiedzialne mówienie o tym w mediach? Gdyby gospodyni pokazała swoją kuchnię w czasie przygotowania różnych potraw, to prawdopodobnie wielu ludzi nie wzięłoby ich do ust. - W czasie kadencji tego parlamentu pojawiła się sprawa poprawki do konstytucji gwarantującej ochronę życia. Znane są jej losy. Wiemy, że są posłowie, którzy głosowali za poprawką, są tacy, którzy głosowali przeciw. Czy wolno katolikowi głosować na człowieka, który wypowiedział się przeciw tej poprawce? - To nam na szczęście wyjaśnił nasz Papież Jan Paweł II w encyklice „Evangelium Vitae”. Jeżeli w jakimś kraju należy zmienić sytuację prawną dotyczącą aborcji, ale możliwość zmiany jest żadna, lub prawie żadna, to dany polityk ma prawo głosować za rozwiązaniem nie do końca doskonałym. Musi być przy tym ogólnie wiadomo, że jest on osobiście przeciwny aborcji. A zatem, trzeba wiedzieć, że na pewno dany poseł jest za życiem i przyjmuje do końca naukę Kościoła. Jeśli w określonej sytuacji głosował on niezgodnie z tym jego znanym przekonaniem ponieważ bał się, że można stracić to, co już jest wywalczone, to można na niego głosować. Wiadomo bowiem, że przy następnej okazji, gdy będzie sprzyjająca sytuacja on zagłosuje na rzecz obrony życia. Warto przy tym podkreślić, że ta sprawa, obok kilku innych (np. sprawa rodziny i jej charakteru, prawa rodziny do wychowania i sprawa eutanazji) nie jest tylko kwestią nauki Kościoła. Kościół nie dlatego o nich mówi, że chce narzucać tu swoją naukę. Wiara wcale nie jest potrzebna do tego, by stać na stanowisku nienaruszalności praw rodziny i prawa do życia. Obecny Papież bardzo wyraźnie powiedział eurodeputowanym, że do obrony tych wartości wiara jest im potrzebna tylko po to by robili to lepiej niż inni. Są to zasady fundamentalne dotyczące wszystkich ludzi, bez względu na ich religię. Aż się boję używać słowa „fundamentalny”, ponieważ zostało ono bardzo skompromitowane w mediach. Zgadzamy się jednak z tym, że u podstaw rodziny, u podstaw społeczności ludzkiej musi znajdować się fundament. Tak jak fundament domu składa się z ław, tak fundament życia społecznego opiera się na tych zasadach. Bez nich nie zbuduje się domu życia społecznego.