Polityka nie musi być tabu dla Kościoła

O ile postępowanie o. Rydzyka było do przewidzenia, o tyle dużym zaskoczeniem była audiencja lidera Platformy Obywatelskiej u kardynała Stanisława Dziwisza - napisał Łoziński. - Oczywiście, metropolita krakowski może przyjmować, kogo chce i kiedy chce, ale tak się złożyło, że w okresie kampanii przyjął jedynie Donalda Tuska, i to na trzy dni przed wyborczą niedzielą. Zaraz po audiencji Tusk nie omieszkał pochwalić się wizytą u kardynała na konferencji prasowej. Oba przypadki, choć tak różne, to przykłady zaangażowania duchownych w kampanię, przed którą tak bardzo starał się ustrzec Kościół. O ile jednak o. Rydzyk zdążył nas przyzwyczaić do swojego politycznego temperamentu, o tyle kardynał Dziwisz w tej sferze był dotychczas bardzo ostrożny. Na tydzień przed wyborami wierni usłyszeli w kościołach specjalne słowo biskupów na temat wyborów. Biskupi m.in. przypomnieli, że głosowanie jest moralnym obowiązkiem. Znaczny fragment dokumentu poświęcili przypomnieniu o zasadzie bezstronności instytucji kościelnych i niepopieraniu żadnej partii politycznej - przypomina publicysta. Dokument na pewno jest bardzo ważny, ale czy w czasie kampanii wyborczej powinien być jedynym przejawem aktywności biskupów? Episkopaty w innych krajach europejskich w podobnych dokumentach analizują szczegółowe problemy danego kraju w kontekście nauczania Kościoła i wskazują konkretne rozwiązania. Co więcej - wzywają wyborców do sprawdzenia, jak politycy wywiązali się ze swoich zobowiązań. Przed wyborami w 2005 roku w Szkocji biskupi tego kraju przypominali wyborcom, aby - w imię solidarności z ubogimi - rozliczyli rząd Wielkiej Brytanii z tego, dlaczego nie przeznaczył obiecanego 0,7 proc. PKB na rzecz pomocy krajom rozwijającym się. Tymczasem nasi biskupi nie wykorzystali szansy, jaką daje kampania i nie podjęli próby ukazania nauczania Kościoła na temat problemów, jakimi w tym czasie żyła Polska, czyli korupcji, deubekizacji, polityki prorodzinnej czy wizji załamania się systemu emerytalnego w związku z zapaścią demograficzną. Poza hasłami "trzeba prowadzić politykę prorodzinną" nie zaproponowali żadnych konkretnych rozwiązań, nie poddali osądowi żadnego z istniejących, nie skrytykowali złych. W ostatnich dwóch latach wypowiedzieli się jedynie na temat lustracji, i to też przymuszeni sytuacją zewnętrzną. Dziwi również, że żaden oficjalny przedstawiciel Kościoła nie zareagował na wykorzystywanie w kampanii przez Kwaśniewskiego i Giertycha autorytetu Jana Pawła II. Czy obawa przed mieszaniem się do polityki przeważyła nad obroną dobrego imienia papieża? - pyta na zakończenie Łoziński.