Syndrom niewiedzy kontra publicysta

Ks. Nęcek napisał: W czasie kampanii wyborczej milczałem, ale dziś chcę się podzielić smutną refleksją. Z wielką zadumą i rosnącym smutkiem przeczytałem teksty redaktora Tomasza P. Terlikowskiego „Kardynał Dziwisz i Donald Tusk” zamieszczony w jego blogu 18 października 2007 roku i „Kościół wciągnięty w partyjną wojenkę” zamieszczony 24 października na łamach „Rzeczpospolitej”. Moje zniechęcenie wynika z zafałszowania i jednostronnego ukazania faktów. Autor w bezwzględny sposób recenzuje spotkania metropolity krakowskiego w czasie tegorocznej kampanii wyborczej i snuje tezy o uwikłaniu pasterza Kościoła w bieżącą politykę. Ale zostawmy styl pracy głównego recenzenta działań Kościoła katolickiego w Polsce. Zastanówmy się raczej nad zarzutami. Otóż redaktor Terlikowski stwierdza, że kardynał Stanisław Dziwisz, spotykając się z szefem Platformy Obywatelskiej Donaldem Tuskiem w przeddzień wyborów, zlekceważył zasady nieangażowania się politycznego Kościoła katolickiego w kampanię. Z tego zaś wynika, że od teraz wszystkie zarzuty kierowane w tej sprawie do Radia Maryja można będzie traktować nie jako wyraz duszpasterskiej troski o jedność Kościoła, ale jako atak na środowisko, które wspiera polityków niemiłych kardynałowi. Można byłoby się z tym zgodzić, gdyby nie fakt, że dzień wcześniej metropolicie krakowskiemu wizytę złożyli przedstawiciele PiS – minister sportu i turystyki Elżbieta Jakubiak i minister koordynator służb specjalnych Zbigniew Wassermann, a jeszcze wcześniej w Krakowie przebywała pani wicepremier Zyta Gilowska. W tym czasie byli również obecni przedstawiciele PSL, nie mówiąc o wrześniowej wizycie szefa Bundestagu i przewodniczącym Parlamentu Europejskiego. Niestety, o tych spotkaniach nie ma wzmianki w soczystych tekstach redaktora „Rzeczpospolitej”. Dziwne, że wielu dziennikarzy o tych faktach wiedziało, a jedynie redaktor Terlikowski był niedoinformowany. Inne zarzuty pana redaktora dotykają historii. Autor stwierdza, że kard. Dziwisz promował jedną partię (PO), głosząc dla niej słynne rekolekcje w Łagiewnikach. Otóż takie stwierdzenie mija się z prawdą. Metropolita nie głosił żadnych rekolekcji. W 2005 roku wygłosili je dwaj krakowscy księża – ks. prof. Jacek Urban i ks. prof. Grzegorz Ryś. Natomiast 20-minutowe spotkanie na ul. Franciszkańskiej 3 odbyło się na wyraźną prośbę samych posłów. Należy jednak pamiętać, że nie tylko ta polityczna formacja przybyła z delegacją na spotkanie do domu arcybiskupów krakowskich. Innych spotkań z politykami było w okresie ostatnich dwóch lat bez liku. Ale chcemy zapytać: czy autora znowu opanowała „twórcza” amnezja? Najśmieszniejszy zarzut dotyczy rzekomego poparcia kandydatury Hanny Gronkiewicz-Waltz na stanowisko prezydenta Warszawy. Pan Terlikowski pisze: „kardynał Dziwisz wsparł kandydatkę na prezydenta Warszawy Hannę Gronkiewicz-Waltz, wykorzystując do tego autorytet Jana Pawła II”. Na czym ma polegać kardynalskie poparcie wykorzystujące autorytet papieża w wyborach na urząd w Warszawie? Nie jest tajemnicą, że Jan Paweł II darzył wielką sympatią dwie damy z kręgów polityki o tym samym imieniu – Hannę Gronkiewicz-Waltz i Hannę Suchocką. Niejednokrotnie dawał temu wyraz w Watykanie, podkreślając ich zasługi dla spraw ojczyzny i szacunek, jakim się cieszą na arenie międzynarodowej. Słyszałem już o tym, gdy studiowałem w Rzymie. Czy więc ta „krucjata” publicysty wobec jednej z nich ma sens? Czy jego sądy nie są wypowiadane pochopnie? Czy źródła, z których korzysta, nie są podtrute emocjami i określonymi wyborami ideologicznymi?