Znaki czasu dla biskupów

Konferencjom rekolekcyjnym nadał on tytuł „Znaki czasu”. Zawarte w nich myśli kaznodzieja czerpie z Ewangelii i dzieł Ojców Kościoła tj. pisarzy-teologów pierwszych trzech wieków chrześcijaństwa – głównie z pism św. Augustyna i św. Jana Chryzostoma. Tematy konferencji rekolekcyjnych to m.in.: „Miłosierdzie”, „Miłość”, „Posługa biskupia i kapłańska”. Podczas rekolekcji, biskupi wysłuchają codziennie trzech konferencji, wspólnie odmawiać będą też modlitwy brewiarzowe i celebrować Mszę św. Na zakończenie dnia, o godz. 21 będą brać udział w Apelu Jasnogórskim. Na środowe popołudnie zaplanowano natomiast spowiedź św. W rekolekcjach tego typu, podczas posiłków, panuje milczenie i czytana jest tzw. „lektura duchowna”. W tym roku, w jej ramach, biskupi słuchać będą listów Sługi Bożego ks. Władysława Bukowińskiego - proboszcza katedry w Łucku, uwięzionego w 1941 roku przez NKWD, a później zesłanego do Karagandy, gdzie oficjalnie jako stróż, a nieoficjalnie jako duszpasterz pracował do 1974 r. Rekolekcje biskupów zakończą się w czwartek 22 listopada Mszą św. pod przewodnictwem Prymasa Polski. Już tradycyjnie jest ona odprawiana za wszystkich zmarłych biskupów polskich. O godz. 10.00 rozpocznie się krótkie, kilkugodzinne 342. Zebranie Plenarne Konferencji Episkopatu Polski. Sługa Boży Ks. Władysław Bukowiński, apostoł Kazachstanu (1904-1974) Ks. Władysław Bukowiński urodził się 22 XII 1904 r. w Berdyczowie. W 1920 r. jego rodzina przeniosła się do Polski. W latach 1921-1931 studiował prawo i teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 VI 1931 r. Po kilku latach pracy duszpasterskiej w Rabce i w Suchej Beskidzkiej, 8 VIII 1936 r. wyjechał na Kresy i został wykładowcą w Seminarium Duchownym w Łucku. Od 1939 r. był proboszczem katedry w Łucku. W 1941 r. został uwięziony przez NKWD. Po opuszczeniu więzienia aktywnie pomagał uciekinierom i jeńcom. W latach 1945-1954 przebywał w radzieckich więzieniach i obozach pracy w Kijowie, Bakał, Czelabińsku i Dżezkazganie. Tam, po wyczerpującej, kilkunastogodzinnej pracy odwiedzał chorych w więziennym szpitalu, umacniał współwięźniów w wierze i nadziei, udzielał sakramentów, prowadził rekolekcje w różnych językach. Napisał i wykładał w łagrze historię Polski. W roku 1954 został zesłany do Karagandy, tam podjął pracę stróża, jednocześnie prowadząc tajne duszpasterstwo. Odbył wyprawy misyjne m.in. do Tadżykistanu, Ałma-Aty, Aktiubińska. W 1958 r. został ponownie uwięziony na trzy lata. Pod odbyciu kary kontynuował w Karagandzie pracę duszpasterską: w prywatnych domach odprawiał Msze św., katechizował, udzielał sakramentów. Zmarł w Karagandzie 3 XII 1974 r. Proces beatyfikacyjny rozpoczął się w Krakowie 19 VI 2006 r.