Na oddawanie św. Brunonowi kultu pozwolił Leon X w roku 1514.
Brunon urodził się w Kolonii około 1035 r. Kształcił się w Kolonii i Reims. Gdy po roku 1055 r. przyjął święcenia kapłańskie arcybiskup Manasses I mianował go swoim kanclerzem. Kiedy Brunon wystąpił przeciw niemu z powodu symonii, czyli handlu urzędami, stracił urząd, majątek i musiał opuścić miasto. Wrócił do Reims w 1080 r., gdzie zaproponowano mu biskupstwo; nie przyjął jednak tej godności.
Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin.
Św. Brunon Kartuz zmarł 6 października 1101 r. w założonej przez siebie pustelni w La Torre. Nie był oficjalnie kanonizowany. Jego kult potwierdził oficjalnie Grzegorz XV w 1623 r. Jest patronem kartuzów.
W ikonografii św. Brunon przedstawiany jest w białym habicie kartuzów. Jego atrybutami są: gałązka oliwna, globus, krzyż, mitra i pastorał u stóp, palec przy ustach lub czaszka.
„Będziemy działać w celu ochrony naszych interesów gospodarczych”.
Propozycja amerykańskiego przywódcy spotkała się ze zdecydowaną krytyką.
Strona cywilna domagała się kary śmierci dla wszystkich oskarżonych.
Franciszek przestrzegł, że może ona też być zagrożeniem dla ludzkiej godności.
Dyrektor UNAIDS zauważył, że do 2029 r. liczba nowych infekcji może osiągnąć 8,7 mln.