Możesz

W jakiś sposób nie jesteśmy na to przygotowani. Niby tyle już wiemy, tyle przeżyliśmy, a jednak banalna fraza „życie potrafi zaskakiwać” boldem i szesnastką daje nam po oczach, i to nie raz. Od rzeczy zupełnie zwykłych jak pogoda i to, co komplikuje się zawsze w ostatniej chwili, przez wszystkie bure, jasne i ciemne rejony codzienności, aż do rzeczy tak pewnych i zaskakujących jak śmierć.

*

Impreza rodzinna: jakaś istotna okoliczność, podróż, wspólne świętowanie. Logistyka przygotowań, piętrowa czasem, by byli jak nie wszyscy, to przynajmniej ci, którym się uda. Życzliwość – też piętrowa, takie dawanie na zaś, hojne, uprzedzające, nadspodziewane. Obecność – intensywna. Taka, w której nie wiadomo już kto bierze, kto daje, zaciera się granica co cieszy bardziej, kto cieszy się bardziej.
Na jak długo nam tego wystarczy? Czy to nam pozwoli przetrwać, ułatwi relacje, przyszły wysiłek uczyni bardziej sensownym?

*

Pokusa bycia niezastąpionym. A raczej: niezastąpioną. Jak w tym dowcipie-zagadce: „Ile pytań ma dziecko do mamy? Nieskończenie wiele. Od ‘gdzie jest moja biała bluza’ do ‘co mam zrobić z…’ A ile pytań ma dziecko do taty? Jedno: Gdzie jest mama?”.

Och, wiadomo że trzeba pomóc, wesprzeć, towarzyszyć. Nie tylko dzieciom przecież i nie tylko kobiecym okiem. Wszyscy mamy takie sfery, w których coś możemy zrobić i robimy. Ale tak jak jako rodzice z czasem musimy ustąpić miejsca, tak i wiele innych relacji aż się prosi o zdrowy rozsądek. Po obydwu stronach. Bo może nie wszystko inni powinni otrzymać właśnie od nas. Może oczekiwanie ułatwień i zbudowanie przez innych zaplecza tam, gdzie to my mamy błyszczeć, niekoniecznie jest właściwe i dobre.

Dlatego nie mamaj tak. Obchodzić swój prywatny Dzień Samodzielności. Przed mamą, tatą, przed ludźmi. Przed Bogiem. Wstrzymać się, zanim zawołamy „proszę!”. Działać, porządkować, wprowadzać ład tam, gdzie go nie ma. Próbować.

*

Spisuję z Jana Pawła II: „W każdym swoim wymiarze przykazanie miłości jest odniesione do ludzkiej woli, która jest wolna” (Warszawa, homilia z 9 czerwca 1991). I: „Nawrócenie jest najbardziej konkretnym wyrazem działania miłości i obecności w ludzkim świecie” (z Dives in misericordia).