Kiedy Bóg otworzył drzwi

Przy Papieżu byli tylko domownicy i najbliżsi. O godzinie 20 Ojciec Święty wyraził pragnienie, żeby jeszcze odprawić Mszę św. Odprawiliśmy ją z rytuału mszyniedzielnej o Miłosierdziu Bożym. Ojciec Święty świadomie w niej uczestniczył. Przyjął Komunię św., która była dla Niego już wiatykiem. Po godzinie 21 z wielką pogodą, ze spokojem na twarzy usnął i odszedł do Pana. My wszyscy, abp Dziwisz, kard. Jaworski, siostry sercanki z ogromną ufnością przyjęliśmy to odejście Ojca Świętego. Ks. Stanisław zaintonował „Te Deum”, „Ciebie Boga wysławiamy”. W pełni zdawaliśmy sobie sprawę, jak wielkim darem był pontyfikat Jana Pawła II dla Kościoła i dla świata. Ktoś mógłby powiedzieć, że w tej przecież bardzo trudnej dla nas sytuacji nie powinno się śpiewać tej pieśni. My chcieliśmy jednak wyrazić naszą wdzięczność, naszą miłość do Pana Boga za wielki dar tego pontyfikatu, za Ojca Świętego i za wszystko, co zrobił dla Kościoła i dla ludzi. - Potem rozpoczęła się niekończąca się pielegrzymka do Ojca Świętego. Przyszły go pożegnać miliony ludzi. - Była to dla mnie odpowiedź ludzi dla Ojca Świętego. Do tej pory to on przychodził do nich, pielgrzymował do różnych krajów. Teraz oni chcieli odpowiedzieć mu na tę jego wielką miłość. Chcieli pokazać, że to wszystko widzieli, że sobie bardzo cenili, że są mu wdzięczni za wszystko, co robił. Chcieli ostatni raz przybyć do niego, zobaczyć go, umocnić się i oddać mu ostatni pokłon. Te tłumy były dla nas ukojeniem. Były utwierdzeniem w przekonaniu, że pontyfikat Ojca Świętego był wielki, wspaniały i że był święty.... - Tę świętość ludzie dostrzegli. Podczas pogrzebu rozległ się okrzyk „Natychmiast Święty” – zaskoczył Księdza?