Kim ma być nowoczesna kobieta?

Kiedy uważnie wczytamy się w pierwsze słowa dzisiejszej Ewangelii, łatwo zauważymy, że kiedy tylko Maryja przybyła do domu Elżbiety, okazało się, że żona Zachariasza zna już Jej najskrytszą tajemnicę. Padają tam wtedy pamiętne słowa: A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto skoro Głos twego pozdrowienia zabrzmiał w uszach moich, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Nie mamy najmniejszej wątpliwości, że Elżbieta otrzymała od Boga tajemniczy przekaz o wielkiej łasce, jaka napełniła Maryję. Dlatego ona pierwsza, zanim cokolwiek święta Niewiasta z Nazaretu zdążyła powiedzieć, wita Ją, jako Matkę Zbawiciela.

I to jest chyba klucz do odkrycia tajemnicy spotkania tych dwóch świętych kobiet. Po to Maryja tu przyszła. Aby spotkać kogoś, kto ją zrozumie. Kto zrozumie ogrom tajemnicy, jaki nosiła w sobie. W naturze kobiety leży bowiem pragnienie przeżywania najintymniejszych spraw swego serca we wspólnocie z najbliższymi. Kobieta pragnie je wypowiedzieć. Pragnie być życzliwie wysłuchana i zrozumiana.

Maryja jednak po Zwiastowaniu znalazła się w dość trudnej sytuacji. Stanęła przed pytaniem: kto mnie zrozumie? Kto pojmie, co mnie spotkało. Kto mi uwierzy? Rodzice Joachim i Anna? Narzeczony Józef? Te tajemnice jeszcze wówczas przerastały ich pojmowanie. To byłoby dla nich za trudne. Bóg rozumiał te pragnienia kobiecego serca Maryi. Stwórca wiedział czego, a raczej kogo potrzebuje teraz Najczystsza Dziewica. Dlatego sam Anioł Gabriel dał Jej cenną wskazówkę: A oto również krewna twoja, Elżbieta poczęła w swojej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Św. Łukasz przestawia w rozważanym przez nas fragmencie Ewangelii entuzjazm spotkania tych dwóch kobiet, które tak mocno połączyło uczestnictwo w realizacji przedziwnych zamysłów Boga. Elżbieta wydaje z siebie radosny okrzyk, Maryja wyśpiewuje przepiękny hymn Magnificat, a obie czynią to napełnione Duchem Świętym. Spotkanie to przyniosło im wzajemne zrozumienie i duchowe wsparcie.

Drogie Panie, kochane Dziewczęta, pątniczki, które przybywacie dziś do najpiękniejszej z niewiast, Maryi. Nierzadko przychodzicie tu także szukając zrozumienia. Nierzadko serca wasze przepełnione są bardzo trudnymi pytaniami, jakie postawiło wam życie: dlaczego jestem sama? dlaczego moje życie rodzinne potoczyło się tak nieszczęśliwie? Gdzie utraciłam swoje piękno, pokój, łagodność? Nosicie w sobie te pytania i nie macie wokół siebie kogoś, z kim mogłybyście podjąć ten temat. Problemy te zamykają niejedną z was w bolesnej samotności niezrozumienia. Niejedna kobieta z pytaniem „właściwie to kim ja jestem, kim mam być?” zwraca się do współczesnego świata, do mediów, seriali, kolorowych czasopism. I jaką znajduje tam odpowiedź? Często zaskakującą. Konstruktorzy nowego ładu społecznego odpowiadają bowiem: jak to kim ma być nowoczesna kobieta? Ma być taka, jaki jest mężczyzna! Ma się do niego upodabniać, na nim wzorować i z nim rywalizować. Ma zrezygnować ze swojej delikatności, subtelności, a ponad macierzyństwo postawić pracę zawodową i samorealizację.

Taki dialog i takie rady nie przynoszą płci pięknej rozwiązania problemu. Wiele rozsądnych kobiet czuje, że to nie ten kierunek. Przecież Bóg stworzył człowieka mężczyzną i kobietą a nie mężczyzną i „mężczyzną bis”. Piewcy obyczajowej rewolucji organizują od dziesięcioleci marsze, sympozja, prowadzą intensywną kampanię propagandową, ale to wszystko nie rozwiązuje problemu płci pięknej. W niektórych społeczeństwach europejskich u ponad 30% kobiet można zauważyć już pierwsze oznaki depresji. To, co miało przynieść wyzwolenie, potęguje tylko wewnętrzną pustkę.