Synod o poligamii i konfliktach plemiennych

Podobnie jak 8 października, odbywa się ona w auli synodalnej na kongregacjach generalnych. Na rozpoczęcie przedpołudniowej kongregacji, uczestnicy wybrali w drugim głosowaniu komisję mającą opracować przesłanie Synodu. Na jej czele stoją, z papieskiej nominacji, abp John Olorunfemi Onaiyekan z Nigerii jako przewodniczący i chaldejski biskup Kairu Youssef Ibrahim Sarraf jako jego zastępca. Natomiast z wyboru w skład komisji weszło dziesięciu ojców synodalnych, w tym kard. Polycarp Pengo z Tanzanii, pochodzący z Gwinei abp Robert Sarah, sekretarz Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów, siedmiu biskupów z różnych krajów Afryki i jeden przełożony generalny Towarzystwa Misji Afrykańskich.

Przed południem zabrało głos 22 uczestników Synodu. Mówiono o zagrożeniach afrykańskiej rodziny zarówno biedą, jak importowaną z zagranicy teorią gender. Wskazano na konieczność zadbania o zdrowie matek, zapobiegania śmiertelności dzieci, AIDS i innym epidemiom, zapewnienia lekarstw. Przypomniano potrzebę pogłębiania znajomości katolickiej nauki społecznej, zwłaszcza wśród wiernych zaangażowanych politycznie. Komisjom Iustitia et Pax trzeba zapewnić kościelną tożsamość, by nie były wykorzystywane politycznie. By przeciwstawić się agresywnemu prozelityzmowi protestanckich zielonoświątkowców, należy wzmocnić duszpasterstwo w parafiach, by żaden wierny nie był w nich anonimowy. Kościół musi być obecny w życiu społecznym i politycznym, nie dać się zepchnąć rządzącym „do zakrystii”.

Zwrócono uwagę, że aby zapobiec konfliktom, potrzebny jest dialog trójstronny: między chrześcijanami, muzułmanami i wyznawcami religii tradycyjnych. Mimo trudności przynosi on owoce. Współpraca z wyznawcami islamu jest możliwa. Np. w Mauretanii większość pracowników katolickiej Caritas to muzułmanie. Biskup z Demokratycznej Republiki Konga wskazał na kłamstwa nawołujących do przemocy i wykorzystywanie różnic plemiennych.

Biskupi z Europy, jak węgierski kardynał Péter Erdő, podkreślali potrzebę zacieśnienia współpracy Kościoła naszego kontynentu z Afryką. Przypomniano, że Afryka ma wielu świadków wiary, trwają liczne procesy beatyfikacyjne, zwłaszcza męczenników. Podkreślono wielkie zaangażowanie charytatywne Kościoła w Afryce – uważa się, że daje on połowę całej światowej pomocy dla tego kontynentu.

W wypowiedziach powróciło wiele tematów poruszonych już wcześniej. Mówiono o zagrożeniu rodziny rozwodami, niewiernością małżeńską i zachodnimi ideologiami atakującymi samą tożsamość mężczyzny i kobiety. Jednak rodzina na Czarnym Lądzie ma też typowo afrykańskie problemy, jak zakorzeniona w tamtejszej kulturze poligamia. Wynikające z wielożeństwa trudności duszpasterskie dla wiernych, którzy żyją w takich uświęconych tradycją związkach i nie mogą przyjmować sakramentów, poruszył biskup z Ghany.

Podejmując sprawę europejsko-afrykańskiej współpracy kościelnej arcybiskup Paryża zwrócił uwagę, że jest ona dziś obopólna. Podczas w Afryce jest tylko 70 francuskich księży diecezjalnych misjonarzy fidei donum, we Francji pełni posługę ponad 600 kapłanów afrykańskich. Mówiono o afrykańskich konfliktach plemiennych, ale biskup z Sudanu przypomniał też winy międzynarodowe, gdy chodzi o tragedię Darfuru. Na kongregacji popołudniowej zabrało głos tylko 10 ojców, gdyż została ona skrócona ze względu na koncert.