Islam i Zachód potrzebują siebie nawzajem

Znaki nadziei a fundamentalizm

Ks. Samir dostrzega w świecie islamu znaki nadziei. Są to ludzie którzy domagają się położenia kresu instrumentalizacjom, organizują internetowe fora dyskusyjne czy międzynarodowe kongresy „muzułmanów postępowych”. Jednak jest to jedynie kropla w morzu. Z drugiej strony widzi on także znaki nadziei w świecie Zachodu. Dotyczy to na przykład sposobu traktowania imigrantów i dążenia, by przyznać im prawo pobytu, pracy itd. Na Bliskim Wschodzie imigranci traktowani są jak bestie – pisze jezuita. Zauważa, że w tych dążeniach świata Zachodu, nawet jeśli nie ma w nich odniesień bezpośrednich, wypływają z chrześcijańskiego dziedzictwa Europy.

Natomiast problemem muzułmanów jest to, że kręgi kierownicze islamu nie potrafią rozwiązać istniejących problemów, a niekiedy je wręcz zaostrzają. Jest to w pewnym sensie zrozumiałe, ponieważ immami przygotowywani są jedynie do powtarzania tego, co było aktualne w VII wieku, a jedynie ok. 1 proc. z nich jest w stanie podjąć dialog ze współczesnością. Upowszechnia się styl fatwy, ale prowadzi on do zniewolenia wiernych, i wiązania ich z tym, co mówił islam w pierwszych wiekach swego istnienia. W świecie islamu brakuje autorytetu moralnego, który pomagałby stawić czoła aktualnej sytuacji. Oprócz tego fatwa prowadzi do infantylizmu wiernych, których nie uczy się osobistego myślenia, lecz zwracają się do muftich po orzeczenia konkretne, które można by natychmiast zastosować.

Islam i Zachód potrzebują siebie nawzajem

Watykański ekspert w kwestiach islamu wyraża przekonanie, że pomimo niewielkich dotychczasowych osiągnięć dialog świata zachodniego i muzułmanów jest coraz bardziej niezbędny. Dotyczy to zwłaszcza Europy, gdzie przybywa muzułmanów. Może też on służyć muzułmanom do zastanowienia się, co oznacza życie na Zachodzie, gdzie zostali przyjęci, i gdzie stanowią jednak mniejszość. W tej sytuacji nie mogą się oni zachowywać zupełnie tak samo jak w krajach muzułmańskich – twierdzi ks. Samir Khalil Samir S.I.