Nie da się wierzyć w pojedynkę, czyli czym jest parafia

Tematem świątecznego listu jest parafia. Biskup Jeż przypomina, że parafia nie jest miejscem świadczenia usług religijnych, lecz rodziną rodzin, wspólnotą zjednoczoną tą samą wiarą, której nie da się wyznawać w pojedynkę.

Potrzebna jest nam świadomość, iż tworząc parafię, stanowimy rzeczywistą wspólnotę uczniów Chrystusa, którzy razem wierzą, razem idą za Nim i razem starają się Go naśladować. Gdy gromadzimy się w naszym parafialnym kościele i razem z rodziną, bliskimi, sąsiadami, znajomymi i nieznajomymi uczestniczymy w jednej Ofierze Mszy świętej, słuchamy tego samego słowa Bożego, przyjmujemy do serc tego samego Chrystusa, wtedy najbardziej doświadczamy wspólnoty wiary i bliskości na drodze zbawienia.

Jedność we wspólnocie parafialnej - jak pisze biskup - jest poddawana wielu próbom. Zagrożeniem jedności są m.in. wrogość i skierowane przeciw sobie działania, brak porozumienia między parafianami i proboszczem. Lekarstwem na te zjawiska są przebaczenie i walka z pokusą rozłamu.

Biskup Jeż podkreśla, że źródłem parafialnej jedności jest Eucharystia, a także inne sakramenty święte sprawowane w parafii.

Pragnę przypomnieć, że sakramenty święte zasadniczo powinno się przyjmować w swojej parafii. Przy obecnym ciągłym przemieszczaniu się ludzi i migracji zarobkowej bywa to nieraz problematyczne. Trzeba jednak dążyć do tego, na ile jest to możliwe, aby budować więź ze swoją parafią poprzez zaangażowanie się w niej w życie liturgiczne i sakramentalne. Jeśli zabraknie tej więzi, to po pewnym czasie nastąpi swoista „bezdomność religijna” - żaden dom Boży i żadna rodzina parafialna nie będzie tą własną; nie przygarnie na trwałe.

Wyzwaniem dla parafii są osiedlający się w niej nowi mieszkańcy, którzy często nie identyfikują się ze swoją nową wspólnotą. Mogą w tym pomóc ruchy i stowarzyszenia katolickie działające w parafii, a także grupy apostolskie aktywizujące szczególnie dzieci.

Bardzo ważna w budowaniu parafii jest również umiejętność współpracy. Jesteśmy sobie nawzajem potrzebni – kapłani, osoby konsekrowane i wierni świeccy. Do życia wspólnotowego są zaproszeni chorzy, dźwigający brzemię niepełnosprawności i starości. Każdy, we właściwy sobie sposób, może włączyć się w życie parafialne, czując się za nie współodpowiedzialny. Trzeba czuć się katolikiem, ale należy również czuć się parafianinem. A czuć się parafianinem oznacza trwać w życiu parafialnym duszą i sercem.

Pełny tekst list na następnej stronie...