Kard. Ratzinger bronił „Humanae vitae”

„Problem relacji pomiędzy większością komisji a ostateczną decyzją papieża dotyczy zasadniczej kwestii, wykraczającej poza problematykę encykliki «Humanae vitae». Należałoby tu wysunąć następujące zagadnienia: kiedy większość jest rzeczywiście reprezentatywna? Kogo ma reprezentować? Jak ma to uczynić? ... Możemy powiedzieć, co następuje: komisja, która wydaje opinię o nauce Kościoła, nie może w żadnym razie reprezentować większości dominujących opinii, lecz wewnętrzne wymaganie wiary. Większość nie decyduje o prawdzie; w obliczu prawdy kończy się zasada demokracji” – pisał 15 lat temu kard. Ratzinger.

Ówczesny prefekt Kongregacji Nauki Wiary przekonywał, że „oprócz tego w Kościele nie liczy się jedynie społeczeństwo żyjące aktualnie”, gdyż „zmarli nie są w nim zmarłymi, ponieważ jako świętych obcowanie wykracza on poza teraźniejszość”.

„Innymi słowy: w Kościele nie może być żadnej większości przeciwko świętym, przeciwko wielkim świadkom wiary, którzy naznaczyli całą historię. Należą oni zawsze do teraźniejszości, a ich głos nie może znaleźć się w mniejszości. Odpowiedzialność wobec ciągłości doktryny Kościoła miała więc słusznie dla Pawła VI większe znaczenie od opinii komisji złożonej z sześćdziesięciu członków, której głos należało brać pod uwagę, ale nie mógł on być ostatnią instancją w obliczu ciężaru tradycji” – pisał przyszły papież.

Mówiąc o znaczeniu encykliki „Humanae vitae”, kard. Ratzinger zauważył, że jej celem nie było nakładanie ciężarów. „Papież czuł się raczej zobowiązany do obrony godności i wolności człowieka przeciw wizji deterministycznej i materialistycznej. Mówił w perspektywie wieczności, swojej odpowiedzialności w obliczu całej historii. Z tego punktu widzenia nie mógł mówić inaczej i właśnie wychodząc z tej perspektywy należy odczytywać encyklikę: jako wystąpienie na rzecz humanizacji miłości i na rzecz godności jej wolności moralnej” – stwierdzał przed 15 laty kard. Ratzinger.

Ogłoszona w 1968 r. przez papieża Pawła VI encyklika „Humanae vitae” – poświęcona zasadom moralnym w dziedzinie przekazywania życia ludzkiego – zabrania stosowania sztucznej antykoncepcji, dopuszczając jedynie naturalną regulację poczęć.