Oczyśćmy nasze sumienia i życie na przyjście Pana

Tak więc Zbawiciel przybywa, aby dzieło zła i to wszystko, co może nas jeszcze oddalać od Boga, utraciło moc, aby nas przywrócić do dawnej świetności i pierwotnego ojcostwa. Wraz ze swym wejściem między nas Bóg wskazuje nam i wyznacza także pewne zadanie: to mianowicie, abyśmy byli do Niego podobni i starali się o życie prawdziwe, abyśmy doszli do dostrzegania Boga w obliczu Chrystusa. Raz jeszcze św. Ireneusz stwierdza: „Słowo Boże zamieszkało między ludźmi i stało się Synem Człowieczym, aby przyzwyczaić ludzi do postrzegania Boga i przyzwyczaić Boga do zamieszkiwania wśród ludzi, zgodnie z wolą Ojca. W tym celu Bóg dał nam, jako «znak» naszego zbawienia, Tego, który - narodzony z Maryi - jest Emanuelem” (tamże). Także tutaj jest bardzo piękna główna idea św. Ireneusza: musimy przyzwyczaić się do postrzegania Boga. Bóg jest zazwyczaj daleko od naszego życia, naszych myśli, naszego działania. Stał się nam bliskim i musimy przyzwyczaić się do bycia z Bogiem. Ireneusz ośmiela się odważnie powiedzieć, że również Bóg musi się przyzwyczaić do bycia z nami i w nas. I że Bóg być może powinien nam towarzyszyć na Boże Narodzenie, przyzwyczaić nas do Boga, tak jak Bóg powinien przyzwyczaić się do nas, do naszej nędzy i kruchości. Dlatego przybycie Pana może mieć tylko jeden cel: nauczyć nas widzieć i miłować wydarzenia, świat i wszystko, co nas otacza, oczyma samego Boga. Słowo, które stało się dzieckiem, pomaga nam zrozumieć sposób działania Boga, abyśmy byli w stanie dawać się coraz bardzie przekształcać przez Jego dobro i Jego nieskończone miłosierdzie.

W nocy świata pozwólmy się raz jeszcze zaskoczyć i oświecić tym działaniem Bożym, które jest całkowicie nieoczekiwane: Bóg staje się Dzieciątkiem. Pozwólmy się zaskoczyć i oświecić Gwiazdą, która napełniła wszechświat radością. Niech Dzieciątko Jezus, przybywając do nas, nie zastanie nas nieprzygotowanymi, zatroskanymi jedynie o upiększanie tego, co zewnętrzne. Troska wkładana w to, aby jeszcze bardziej przyozdobić nasze ulice i domy niech nas pobudza tym bardziej do przygotowania serc na spotkanie Tego, który przyjdzie do nas w odwiedziny, który jest prawdziwym pięknem i prawdziwym światłem. Oczyśćmy więc nasze sumienie i nasze życie z tego, co sprzeciwia się temu przyjściu: myśli, słowa, postawy i działania, starając się czynić dobro i przyczyniać się do zrealizowania na tym naszym świecie pokoju i sprawiedliwości dla każdego człowieka, i w ten sposób do wyjścia na spotkanie Pana.

Charakterystycznym znakiem okresu Bożego Narodzenia jest żłóbek. Także na Placu św. Piotra, zgodnie ze zwyczajem, jest już niemal gotowy i symbolicznie skierowany jest ku Rzymowi i całemu światu, przedstawiając piękno Tajemnicy Boga, który stał się człowiekiem i zamieszkał między nami (por. J 1,14). Żłóbek wyraża nasze oczekiwanie, że Bóg zbliża się do nas, że zbliża się do nas Jezus, ale także nasze dziękczynienie wobec Tego, który zechciał dzielić naszą ludzką kondycję w ubóstwie i prostocie. Życzę, aby pozostała żywa, co więcej - aby na nowo odkryć tradycję budowania żłóbków w domach, w miejscach pracy i spotkań. Oby to prawdziwe świadectwo wiary chrześcijańskiej mogło być także dziś dla wszystkich ludzi dobrej woli wymowną ikoną nieskończonej miłości Ojca do nas wszystkich. Oby serca dzieci i dorosłych mogły nadal się zdumiewać przed nią.

Drodzy bracia i siostry, niech Maryja Panna i św. Józef pomagają nam przeżywać Tajemnicę Bożego Narodzenia na nowo z wdzięcznością wobec Pana. Pośród szaleńczych działań naszych dni niech ten czas da nam trochę spokoju i radości i pozwoli nam namacalnie doświadczyć dobroci naszego Boga, który staje się Dzieckiem, aby nas zbawić oraz niech nam da nową odwagą i nowe światło na naszą drogę. Tego wam życzę na święte i szczęśliwe Boże Narodzenie: kieruję te słowa z miłością do was tu obecnych, waszych rodzin, zwłaszcza chorych i cierpiących, a także do waszych wspólnot i wszystkich wam bliskich.