Boże Narodzenie na Haiti

Ból spowodowany epidemią wzmagają uliczne zamieszki na ulicach stolicy. Ludność Port-au-Prince jest przekonana, że epidemię cholery sprowokowały siły ONZ z Nepalu. Starcia z żołniemi sił pokojowych nie obywają się bez ofiar, co prowokuje jeszcze większe napięcie. Co najmniej czternaście osób oskarżonych o czary rozprzestrzeniające cholerę zostaje bestialsko zamordowanych.

Śmierć stanowi część ludzkiej rzeczywistości i określa jej granice. Z tymi uczuciami rodzina, krewni i przyjaciele gromadzą się wokół jednego z członków rodziny w czuwaniu modlitewnym w noc przed pogrzebem. Niestety nie wiedzą, że przyczyną śmierci była cholera. W ciągu kilku dni wiele osób, które łączyły się w dzieleniu bólu z odejścia bliskich uległo zakażeniu.

Wokół ciała zmarłego ludzie modlą się a także spożywają posiłki, nieświadomi śmiertelnego niebezpieczeństwa. Ubrania zmarłych prane w pobliskich stumieniach potęgują rozpowszechnienie się epidemii. Jak zatrzymać cholerę, gdy zanieczyszczone są rzeki ? Wszystko przecież zaczęło się od rzeki w regionie Artibonid.

Zauważyłem dwie przeciwstawne postawy wobec tej strasznej choroby. Pierwsza to psychoza, paniczny strach, nawet gdy nie ma powodów do niepokoju. Druga to absurdalna negacja choroby w obliczu specyficznych objawów zarażenia powodująca drastyczne zmniejszenie szans na przeżycie z obawy przed stwierdzeniem: “Jesteś chory na cholerę”.

Święto Niepokalanego Poczęcia NMP, tak drogie dla nas Kamilianów, poprzedziły trzy dni intensywnej modlitwy za wstawiennictwem Maman Marie. Prosiliśmy Boga o ocalenie od cholery. To żarliwe błaganie z dotkniętego trzęsieniem ziemi Haiti dotyka nawet mniej czułe serca.

Wieczorem 7 grudnia zostały oficjalnie ogłoszone pierwsze wyniki prezydenckich wyborów. Przemoc opanowała ulice stolicy. Jeden z lekarzy mówił mi, że wszystkie maczety zostały wykupione. Drogi w wielu miejscach zablokowano dużymi kamieniami i spalonymi oponami. Ulice opustoszały, gdyż ludzie owładnięci strachem nie wychodzili ze swoich domów. Chorzy na cholerę w tej dramatycznej sytuacji pozbawieni zostali jakiejkolwiek opieki. Sytuacja ta trwała przez kilka dni.

W Dzień Niepokalanego Niepokalanego Poczęcia NMP w zaczęło brakować w naszym szpitalu kroplówek niezbędnych w leczeniu chorych na cholerę. Wykonałem kilkanaście rozmów telefonicznych, które okazały się bezskuteczne. Sprzedawcy ze strachu pozamykali swoje apteki i sklepy, pracownicy Czerwonego Krzyża otrzymali rozkaz, aby nie wychodzić, a przywódcy Światowej Organizacji Zdrowia zabarykadowali się w swoich siedzibach. Ten kraj jest dosłownie w gruzach!

Nie mogę dać sobie spokoju... To nie do pomyślenia, by ludzie umierali w ten sposób! Na szczęście siostry św. Wincentego maja kilka kartonów kroplówki Ringer Lactato. W takich chwilach strach należy pozostawić na drugim miejscu. Uratowanie życia naszych braci jest ważniejsze niż cokolwiek innego. Kierowca, do którego dzwonię, waha się, ale mimo wszystko jedziemy. To prawdziwy slalom między palącymi się oponami, gryzącym dymem, który tworzy ogromne czarne chmury, kamieniami barykad utrudniających podróż. W niektórych demonstrantach - mniej zaciekłych - widok kamiliańskiej karetki budzi odruchy dobroci, która przejawia się w utorowaniu dla nas korytarza miedzy barykadami. Po kilku godzinach niebezpiecznej podróży (zwykle taką odległość pokonywaliśmy w 45 min) z ładunkiem kilku kartonów “cudownego płynu” wracamy na naszą Misję. Warto było zaryzykować! Kilka istnień ludzki zostanie uratowanych. Tylko modlitwa dziękczynienia i uwielbienia jest w stanie przywrócić sercu pokój po tak trudnym i niebezpiecznym dniu.

Gdy piszę ten list, ktoś wchodzi do mojego biura i informuje mnie: "Przed chwilą zamordowano dwóch policjantów, przyjaciół naszej Misji".Tyle przemocy, tyle zamieszek na ulicach. Dni mijają, epidemia cholery zbiera coraz obfitsze żniwo, ofiar jest tysiące, trudno je zliczyć. W tym kontekście kamiliańskie powołanie jest bardzo na czasie.

Dziękuję za Waszą modlitwę, która umacnia nas w tych tragicznych momentach.