Konsekrowani światu

2 lutego w Kościele katolickim obchodzony jest Dzień Życia Konsekrowanego.

Instytuty świeckie (IŚ) są zatwierdzoną w 1947 r. przez Piusa XI forma życia konsekrowanego praktykowaną w świecie. Członkowie składają śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa ale pozostają świeckimi i żyją jak inni świeccy, w ich środowisku.

Jak obecnie rozwijają się instytuty świeckie? Jakie tendencje są widoczne z perspektywy watykańskiej?

– Ta perspektywa nie jest jednolita, ale bardzo różnorodna. Z jednej strony, w krajach takich jak Włochy, Francja, Niemcy, Belgia czy Hiszpania, gdzie powstawały pierwsze instytuty świeckie, widoczny jest spadek powołań, który odzwierciedla ogólny trend w tych krajach. Zaczyna brakować członków, więc instytuty na prawie diecezjalnym zaczynają zwracać się ku innym krajom...

Szukając powołań?

– Nie tak, jak zgromadzenia zakonne, bo instytuty świeckie nie mają swoich domów, nie jadą więc za granicę otwierać nowych placówek, ale w dyskretny sposób nawiązują kontakty z osobami i instytutami z Ameryki Łacińskiej czy Afryki. To właśnie w Ameryce Łacińskiej obecnie powstają nowe instytuty świeckie, w tym regionie widoczne jest ponowne odkrycie powołania do życia konsekrowanego w świecie.

W kongregacji wiemy też – chociaż te informacje z trudem do nas przenikają ze względu na sytuację polityczną - o istnieniu instytutów świeckich w Wietnamie czy Chinach, gdzie nie brakuje członków czy kandydatów do tej formy życia konsekrowanego.

Z drugiej strony, zmienia się też sposób życia. We Włoszech, których realia najlepiej znam, gdzie przed laty powstały pierwsze instytuty świeckie, z początku miały one bardziej wizję życia wspólnego i prowadzenia różnych dzieł. W ostatnim czasie widoczna jest ewolucja ku pełniejszej świeckości. Członkowie instytutów świeckich chcą po prostu przeżywać swoje życie, również zawodowe, według charyzmatu danej wspólnoty. Takie zmiany zachodzą też w instytutach hiszpańskich, gdzie niektóre z nich zmieniają Konstytucje, zmieniając terminologię, żeby bardziej adekwatnie wyrażała powołanie świeckich konsekrowanych.

Moim zdaniem to jest droga, która coraz bardziej prowadzi do tego, żeby lepiej zdefiniować konsekrację w świecie. Dużo zależy więc od dojrzałości świeckich, ale też od miejscowej kultury, sposobu życia czy religijności danego kraju. W praktyce oznacza to, że w instytutach w Wietnamie będzie istniał zupełnie inny sposób modlitwy niż w krajach europejskich. Trudność Stolicy Apostolskiej w tym wypadku polega na towarzyszeniu instytutom w zmieniających się realiach.