Pora kończyć

A jednak wielki finał zbliża się nieubłaganie. Za tydzień o tej porze będą już wiadomo gdzie.

Póki co nie wywołujmy jednak wilka z lasu. Dajmy im się jeszcze nacieszyć ostatnimi chwilami sierpniowej wolności. Choć samemu, mimo dwutygodniowego, a nie dwumiesięcznego urlopu, udało nacieszyć się raczej średnio.

Cóż, niekończąca się, szpitalno-diagnostyczna historia, trwa. Choróbsko kwitnie, niczym szałwia posadzona jakiś czas temu na balkonie. Jak nie oko, to gardło. Jak nie ciśnienie, to bark. Jak nie… Itd. Itp.

Właściwie jedyna tegoroczna wakacyjna wyprawa, „zobaczenie czegoś”, to ta na… rezonanse na katowicką Ligotę. W czasie ich trwania mogłem na chwilę wyskoczyć na panewnicką Kalwarię, gdzie w lesie natknąłem się na Frasobliwego. Kogóż by innego w tej sytuacji.

Co Mu powiedziałem? A cóż miałbym mówić. Przecież On wie, jak jest. I ja też wiem, że On wie. Znamy się nie od dziś i wiemy jak to tady chodí. Więc tylko milczenie, spojrzenie, „skanowanie” wzrokiem figury Frasobliwego i pobycie w jej/Jego obecności.

Nie wiem, czy ten epizod łapie się do naszego archiwalnego cyklu „Frasobliwy i ludzkie frasunki”, dla mnie był to jednak moment i ważny, i fajny i pocieszający. Bo, po prostu, uświadamiający, że On jest. Że nawet/zwłaszcza/także w takiej chwili, możemy na Niego liczyć, choć jaka będzie wola Nieba, wciąż jeszcze nie wiemy.

Czekamy. Badamy. Prześwietlamy. Żyjemy chrześcijańską nadzieją, ale i cieszymy się każdą chwilą. Kolejnym i kolejnym dniem. Youtubem, spacerem, posiłkiem, snem…

No to na koniec Youtube Frasobliwy, żeby było tematycznie, ale i bardziej urozmaicenie. Ten panewnicki był bowiem franciszkański, więc cyfrowy, youtube’owy będzie dominikański: