Ofiarom eutanazji

Wystawa przypomina dzieje nazistowskiej eugeniki, której celem było wyselekcjonowanie „czystej rasy niemieckiej” oraz eliminacja ze społeczeństwa dzieci chorych, niepełnosprawnych i upośledzonych. Wstrząsająca jest zwłaszcza prezentowana na wystawie dokumentacja medyczna, która zaczyna się diagnozą choroby, a później przedstawia procedurę skazywania dziecka na śmierć. Przypomniano, że jeszcze w czasach Republiki Weimarskiej, a więc przed objęciem władzy przez Hitlera, wielu niemieckich lekarzy dopuszczało selekcję tzw. „życia niegodnego”, a programy eugeniczne miały wsparcie wielu z nich. Za początek systematycznych morderstw dzieci uchodzi list pewnej pary rodziców z Saksonii, którzy poprosili Adolfa Hitlera o „usunięcie” ich upośledzonego niemowlęcia. Program eutanazji, tzw. Akcja A 4, który obejmował likwidację osób upośledzonych umysłowo i fizycznie, w tym także dzieci, zaczął być realizowany od września 1939 r. w tajemnicy przed społeczeństwem, bez formalnej podstawy prawnej. Jeśli wywoływał protesty, to przede wszystkim w Kościele katolickim. Tylko niewielu z niemieckich lekarzy, którzy zabijali chore dzieci, zostało ukaranych po wojnie. Berlińska wystawa po raz pierwszy przedstawia ich postacie oraz dzieje zbrodni w której uczestniczyli.