O. Hejmo komentuje raport IPN

To co przeżyłem, zwłaszcza przez 21 lat przy Ojcu Świętym, tego nikt mi nie odbierze, nawet IPN. Radość i trud służenia Papieżowi i polskim pielgrzymom przeżywały ze mną razem Siostry Antoninki, za co jestem Im dziś ogromnie wdzięczny. Były zawsze ze mną, nawet wtedy, gdy nas wyrzucono z Pfeiffer, Nikt nam wtedy nie pomógł. Pozostają wierne do chwili obecnej. A dom, który sami wyszukaliśmy i od 2001 roku pozostaje, według prawa włoskiego, pod wyłącznym kierownictwem naszej Wspólnoty, powinien przetrwać jeszcze do wygaśnięcia kontraktu. Przez nasze działania przewinęło się około 4 miliony Polaków, z których duży procent dotarł blisko do Osoby Ojca Świętego. Mam nadzieję, że przynajmniej jakiś procent z tych szczęśliwców, którzy mają zdjęcie z Ojcem Świętym, jest ze mną w tych dramatycznych dla mnie dniach, gdy ludzie szukający zasłony dymnej, albo poparcia przed-wyborczego, „przypadkowo" odkryli moją teczkę i teraz pastwią się jak sępy nad padliną, traktując gromadzone przez esbeków słowa, opisy różnych zdarzeń i złośliwości, jako szczytowy wytwór inteligencji ludzkiej, wierząc jedynie komunistom. 4. Spotkanie czerwcowe, 5.06.1983 roku, w Warszawie jest w „Teczce" szczególnie podkreślone, gdyż według zamierzeń policyjnych, musiała zostać zachowana czasowa ciągłość mojej domniemanej współpracy z SB, a faktycznie kontakty przerwane zostały już w 1982 roku, Z polecenia Ks. Arcybiskupa Dąbrowskiego przyleciałem do Warszawy załatwiać sprawy związane z drugą pielgrzymką Papieża do Polski, którą wyznaczono na 16 - 23 czerwca 1983 roku. Według programu miałem szybko wracać do Rzymu, gdyż z Ojcem Świętym miał przylecieć mój Szef Ks. B. Lewandowski. Spieszyłem się, tymczasem na lotnisku czekali na mnie jacyś panowie utrzymując, że są od Arcybiskupa Dąbrowskiego i zawiozą mnie do Sekretariatu. Po drodze mamy jeszcze do załatwienia sprawy przygotowawcze do Wizyty papieskiej. Zawieziono mnie na Pragę, do jakiegoś domu, następnie na Starówkę, niby na kawę, a ostatecznie zamówili w restauracji, mały obiad. Oponowałem. Wreszcie oświadczono mi, że do Rzymu nie wracam i zostaję na wizytę Papieża, gdyż Ks. Lewandowski nie przyjedzie. Dla mnie była to rewelacja. Zawsze tęskniłem do Polski. W końcu zawieziono mnie do Sekretariatu. O ile pamiętam, nie było nic specjalnego w rozmowach - dla nich ważny był kontakt. I oczywiście zostawili w „Teczce" rachunek za obiad z koniakiem dla biednego zakonnika... Nie pamiętam, ale z pewnością także przy następnych pobytach Papieża w Polsce wynotowywali, że znów spotkaliśmy się w Biurze Prasowym... Takie było życie...