Abp Dziwisz: Solidarność na wskroś chrześcijańska

1. Bóg, który jest solidarny z człowiekiem, zgromadził nas dzisiaj tak licznie przy tym jubileuszowym ołtarzu. Dziękując Bogu za dzisiejsze liturgiczne zgromadzenie, pamiętajmy, że Jego solidarność z nami ma bardzo długą historię. Nadprzyrodzona solidarność rozpoczyna się w momencie stworzenia człowieka, powołanego do udziału w życiu Bożym. Choć grzech pierworodny niszczy ten pierwotny zamiar Stwórcy, Bóg potępiając grzech pierwszych ludzi, okazuje jednak solidarność z grzesznikami: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16). Wcielenie Syna Bożego jest najpełniejszym wyrazem owej nadprzyrodzonej solidarności i stanowi realizację obietnicy Bożej, danej człowiekowi po grzechu pierworodnym. Ziemskie życie Jezusa, a szczególnie Jego śmierć na krzyżu, pokazało w całej pełni, czym jest chrześcijańska solidarność wyrastająca z miłości i poświęcenia dla innych. Tak więc zakorzenienie solidarności tkwi nie w wątpliwych i przejściowych ideologiach, lecz w odwiecznej prawdzie Dobrej Nowiny, którą przyniósł Jezus Chrystus. Ożywiana przez wiarę świadomość, że wszyscy są dziećmi tego samego Boga, odkupionymi przez Jezusa Chrystusa, winna pobudzać każdego człowieka do solidarności z innymi. Głosząc program solidarności wypływający z Objawienia, Kościół realizuje swą misję ewangelizacyjną i w ten sposób służy pełnemu rozwojowi każdego człowieka. Jest to droga trudna, trzeba bowiem pokonać zarówno wewnętrzną słabość człowieka, jak też zewnętrzne okoliczności życia. Ale ponieważ tylko ona przynosi zbawienne skutki, trzeba odważnie przyjąć program solidarności. I trzeba mocno wierzyć w to, że Duch Święty uzdalnia nas wewnętrznie do realizacji zadań.