Polscy biskupi do polskich księży: Abyśmy nie ustali w drodze

Zwracamy się do księży proboszczów z gorącym apelem, aby ze szczególnym zaangażowaniem dbali na plebaniach o umiejętny dialog oraz o autentyczny i szczery rozwój życia wspólnotowego ze swoimi wikariuszami, pobudzając ich do wytrwałej gorliwości jako swoich współpracowników i uczestników troski duszpasterskiej. Wikariuszom przypominamy, aby ze swej strony w oparciu o zasadę pomocniczości, dojrzale, szczerze i autentycznie uznawali, szanowali i wspierali autorytet proboszczów, z którymi na swój sposób dzielą wielką troskę o wieczne zbawienie powierzonych im wiernych. 16. Kapłaństwo, którego jesteśmy uczestnikami, ze swej natury posiada wymiar misyjny. W zamiarze Chrystusa Pana pozostaje ono nieodwołalnie nastawione na „gromadzenie w jedno dzieci Bożych”(J 11,52), aby przynosić obfity i trwały owoc w postaci nowych wyznawców ewangelicznej drogi. Świadomi błogosławionych owoców misyjnych dokonań polskich misjonarzy – kapłanów, osób zakonnych i wiernych świeckich – oraz mając na względzie to, co poprzez bogactwo powołań kapłańskich mówi Duch do Kościoła, który jest w naszej Ojczyźnie, nie możemy pozostawać obojętni na te obszary świata, gdzie brak jest kapłanów, a ludy są oddalone od światła Ewangelii. Przynagla nas do tego Piotr naszych czasów – Benedykt XVI w skierowanych do nas słowach: „Bogu dziękuję za to, że wciąż darzy Polskę łaską licznych powołań. Szczególnie region południowy, który drodzy bracia reprezentujecie, jest pod tym względem bogaty. Mając na uwadze ogromne potrzeby Kościoła powszechnego, proszę was, abyście zachęcali waszych prezbiterów do podejmowania posługi misyjnej, czy też pracy duszpasterskiej w krajach, w których brak duchowieństwa. Wydaje się, że jest to dziś szczególne zadanie, a nawet w pewnym sensie obowiązek Kościoła w Polsce. Posyłając jednak kapłanów za granicę, zwłaszcza na misje, pamiętajcie, aby zapewnić im oparcie duchowe i wystarczającą pomoc materialną.” (53) Źródło tego misyjnego przynaglenia odnajdujemy w codziennie sprawowanej Eucharystii – Źródle misji. To tu, w obrzędzie rozesłania, w imieniu Chrystusa dokonujemy – dla siebie i dla wiernych uczestniczących we Mszy św. – szczególnego posłania: Ite missa est. Zobowiązuje nas ono w sumieniu do zgodnego z Bożym oczekiwaniem aktywnego, osobistego otwierania się na potrzeby innych Kościołów lokalnych, cierpiących na brak powołań, gdzie nie może być sprawowana Eucharystia i inne sakramenty święte. Zobowiązuje do udawania się na misje ad gentes. (55) Zobowiązuje także do wspierania całym sercem – materialnie i duchowo, przez żarliwą modlitwę osobistą i wspólnotową oraz przez ofiarę – udających się na krańce świata misjonarzy. 17. Formacja stała winna wpływać ożywiająco nie tylko na prezbiterium Kościoła lokalnego, ale także na cały proces formacji seminaryjnej, a nawet powinna być ukazywana w procesie dydaktycznym i wychowawczym w seminariach jako jej szczyt. Dlatego coraz wyraźniej integruje się w Polsce wychowanie seminaryjne z formacją permanentną, kładąc nacisk na jedność i ciągłość powołania kapłańskiego: powołanie do kapłaństwa staje się, po przyjęciu sakramentu święceń przez prezbitera, powołaniem w kapłaństwie. (57) W duchowej przestrzeni formacji stałej nie może zabraknąć naszej szczerej i gorliwej troski o nowe powołania do służby Bożej w Kościele, zwłaszcza do służby kapłańskiej. Jej wyrazem będzie nie tylko modlitwa do Pana żniwa, lecz także odpowiedzialnie prowadzona w parafii praca z młodzieżą i liturgiczną służbą ołtarza. „Trwaj w tym, czego się nauczyłeś i co ci powierzono” (2 Tm 3,14)