Polscy biskupi do polskich księży: Abyśmy nie ustali w drodze

18. Drodzy bracia prezbiterzy! Kościół uważa stałą formację kapłanów za jedno z najdelikatniejszych i najważniejszych zadań, od których zależy przyszłość ewangelizacji ludzkości (59). Dlatego ustawiczna troska, przez całe życie, o osobiste uświęcenie w posłudze, a także troska o ciągłą odnowę duszpasterskiego zaangażowania jest zasadniczą powinnością każdego z nas – biskupów i was – prezbiterów, naszych najbliższych współpracowników w dziele ewangelizacji. Uprzywilejowana troska biskupa o swoich kapłanów wyraża się jako ojcowska i braterska obecność, towarzysząca im na głównych etapach ich życia kapłańskiego, poczynając od pierwszych kroków w posłudze duszpasterskiej. W tym duchu jesteśmy razem z wami i przy każdym z was, zrodzonym do kapłaństwa przez nałożenie rąk biskupa (por. 2 Tm 1,6). Jesteśmy nie tylko z prezbiterami, którzy mocno trwają w powołaniu kapłańskim, ale także z tymi, co już osłabli w drodze kapłańskiego życia lub w jakikolwiek sposób sprzeniewierzyli się posłudze głosiciela Ewangelii i szafarza Bożych tajemnic (59). 19. Najmłodszym spośród was, neoprezbiterom i wszystkim młodym braciom w kapłaństwie, przekazujemy słowa serdecznej zachęty do takiego uczestnictwa w stałej formacji kapłańskiej, jakim odznaczała się formacja seminaryjna, ożywiana najpiękniejszymi ideałami życia kapłańskiego. Poprzez świadome i czynne uczestnictwo w stałej formacji, która jest powołaniem w powołaniu, nabywajcie zrozumienia i przeżywania niezwykłego bogactwa Bożego daru – kapłaństwa Chrystusowego. Pomagajcie sobie nawzajem, dzieląc się refleksjami i doświadczeniami pracy duszpasterskiej. Mocni zapewnieniem Chrystusa o Jego obecności w was, nie zrażajcie się trudnościami i podejmujcie wszelkie wyzwania ewangelizacyjne, odczytywane poprzez „znaki czasu”. Niech wasza młodość, wrażliwość serca i bystrość umysłu, ubogaca wspólnoty kościelne, do których jesteście posłani. Wam prezbiterom w sile wieku, którzy przez lata pracy duszpasterskiej nabyliście już wiele doświadczeń i jesteście tą pracą niejednokrotnie utrudzeni, wyrażamy wdzięczność i uznanie za wytrwałość w służbie kapłańskiej. Abyście jednak nie ustali w drodze na skutek zmęczenia i niebezpieczeństwa rutyny w sprawowaniu posługi, zalecamy wam gorąco stałą formację kapłańską jako skuteczny sposób odnowy duchowej, wyzwalający z rozczarowań i rezygnacji wobec trudności i niepowodzeń. Nieustanna i wyważona rewizja swojej osobowości oraz postępowania, ciągłe poszukiwanie motywacji i środków dla swej misji – to pewna droga, by zachować czujnego ducha i otwierać się na nowe potrzeby dzieła zbawienia. Szczególna wdzięczność Kościoła należy się wam, prezbiterom posuniętym w latach, a także wam, prezbiterom dotkniętym stygmatem cierpienia, którzy dopełniacie „braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 1,24). Służąc wytrwale Bogu i ludziom w kapłaństwie, pomimo fizycznego osłabienia lub psychicznego zmęczenia, jesteście dla młodszych braci wzorem i oparciem na ich drodze wytrwania w wierności powołaniu kapłańskiemu do końca. Uczestnictwo w stałej formacji prezbiterów, na miarę waszych możliwości, pozwala również wam odzyskiwać wewnętrzny spokój i siły, by nadal służyć Kościołowi oraz utrzymać te pasterskie więzi i formę osobistej duchowości, które w innych prezbiterach umacniają wolę i radość bycia kapłanem. Myślą serdeczną i wdzięczną ogarniamy także was, drodzy prezbiterzy misjonarze, diecezjalni i zakonni, wywodzący się z polskiego duchowieństwa, a także was, prezbiterzy posługujący rodakom na obczyźnie. To dzięki wam Ewangelia głoszona jest „aż po krańce ziemi”. Nie ustawajcie w tym posłannictwie, pomni na słowa Apostoła: „weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii według mocy Boga” (2 Tm 1,8). Będziecie zaś mocni i wytrwali, gdy wykorzystacie dostępne środki formacji kapłańskiej, odnawiającej życie i posługę każdego prezbitera.