Polscy biskupi do polskich księży: Abyśmy nie ustali w drodze

Niezwykle ważną rolę na drodze naszego uświęcenia odgrywa sprawowanie sakramentu pokuty i pojednania oraz własne, systematyczne korzystanie z tego sakramentu i z kierownictwa duchowego. Cenne jest też stosowanie wspólnotowej celebracji sakramentu pokuty według drugiej formy: „Obrzęd pojednania wielu penitentów z indywidualną spowiedzią i rozgrzeszeniem”. Ta forma umożliwia przeżycie tego sakramentu w sposób wyrażający jego eklezjalny charakter, w czym prezbiterzy w znamienny sposób przewodniczą, gdy z niego korzystają jako członkowie zgromadzenia celebrującego nawrócenie. Spowiedź św. to podstawowy środek i warunek realizacji ojcostwa duchowego, do którego zostaliśmy powołani. To także jedna z uprzywilejowanych dróg pedagogiki osobowej. Tutaj Dobry Pasterz, poprzez oblicze i głos kapłana, zbliża się, aby rozpocząć dialog polegający na wysłuchaniu, udzieleniu rady, duchowego wsparcia i przebaczenia.(36) Jest bardzo ważne, co podkreślał Ojciec Święty Jan Paweł II, aby wierni wiedzieli i widzieli, że także ich kapłani spowiadają się w sposób regularny. Gdyby jakiś kapłan nie spowiadał się lub spowiadał się źle, bardzo szybko odbiłoby się to na samym jego kapłaństwie i sprawowaniu kapłaństwa, co dostrzegłaby również wspólnota, której jest pasterzem. (36) Pamiętajmy, zaniechanie praktyki spowiedzi sakramentalnej przez samego księdza jest zwykle przyczyną i zwiastunem poważnego kryzysu jego tożsamości kapłańskiej, natomiast częsta i regularna spowiedź – źródłem gorliwości ewangelicznej i wewnętrznej pogody ducha. (37) 13. Kapłan uświęca się, idąc przez życie z powierzoną mu wspólnotą drogą Chrystusa posłusznego Ojcu, czystego i ubogiego, wypełniając szczerze i niestrudzenie swe zadania w Duchu Chrystusowym. Kościół współczesny z mocą naucza, że droga rad ewangelicznych nie jest zastrzeżona jedynie dla osób konsekrowanych. Dlatego także prezbiterzy mają ją realizować w sposób odpowiadający ich tożsamości kapłańskiej.(38) Pogłębione i autentyczne posłuszeństwo kapłańskie jest przede wszystkim «posłuszeństwem apostolskim» i zbawczym. Wynika z wsłuchiwania się w słowo Boże, w którym co dzień odczytujemy wolę Bożą; zakorzenia się w miłości do Kościoła; wyraża się w woli służenia mu w jego strukturze hierarchicznej; urzeczywistnia się w przynależności do jedynego prezbiterium, a także w działaniu duszpasterskim w nim i z nim.(39) Miłość pasterska przynagla, aby działając we wspólnocie hierarchicznej, przez posłuszeństwo poświęcać własną wolę na służbę Bogu i braciom, w duchu wiary przyjmując i wykonując to, co nakazuje lub poleca papież oraz własny biskup, a także inni przełożeni, jak najchętniej oddając się każdemu powierzonemu zadaniu, także wtedy, gdy jest ono skromne i w ludzkim rozumieniu mało znaczące. (40) Przejawia się to w sposób praktyczny w gotowości do dzielenia ze swym biskupem troski o Kościół lokalny, również w momentach trudnych dla księdza, a także w chętnym uczestnictwie w diecezjalnych działaniach duszpasterskich, w nieprzywiązywaniu się do własnych upodobań lub punktów widzenia, jak i w stwarzaniu współbraciom takich warunków, by mogli rozwijać swoje talenty i zdolności w atmosferze wolnej od zazdrości czy próżnej rywalizacji.(41) Wymóg podstawowego posłuszeństwa wobec Objawienia i Urzędu Nauczycielskiego łączy się z wymogiem całkowitej zgodności orędzia zwiastowanego w katechezie i na ambonie z wiarą Kościoła. (42) W odniesieniu do liturgii, posłuszeństwo normom liturgicznym jest wyrazem posłuszeństwa wobec Kościoła. (43) Wierni mają bowiem słuszne prawo do uczestniczenia w takich celebracjach liturgicznych, jakich chce Kościół, a nie według osobistych upodobań grup, które dążą do zamknięcia się na powszechność Ludu Bożego.(44)