Polscy biskupi do polskich księży: Abyśmy nie ustali w drodze

5. Z teologicznego punktu widzenia, formacja stała znajduje swe najgłębsze uzasadnienie w naturze i dynamice sakramentu święceń. (4) Pomaga kapłanowi realizować swoje powołanie w duchu i na wzór Jezusa Chrystusa, Dobrego Pasterza. Zmierza do tego, by kapłan był człowiekiem wiary i stawał się nim coraz bardziej, świadom, że jest w Kościele sługą Chrystusa i szafarzem tajemnic Bożych, głosicielem słowa Bożego i przewodnikiem wspólnoty wierzących w drodze do domu Ojca. (5) W konsekwentnym wypełnianiu zobowiązań wypływających z sakramentu święceń nieodzowna jest postawa nieustannego nawracania się. Ma ona wprowadzać porządek w relacje kapłana z Bogiem, z samym sobą, z ludźmi i ze światem stworzonym. Pierwszoplanową ma być wewnętrzna i osobowa relacja z Chrystusem, wynikająca z sakramentu chrztu i święceń. Na tym fundamencie wyrastać powinny wszystkie inne relacje, szczególnie z prezbiterium diecezji, a w przypadku zakonników także z rodziną zakonną, ze wspólnotą wiernych, w której prezbiter pełni posługę, oraz z całym Kościołem i światem, do którego każdy prezbiter został przez Chrystusa posłany. Formacja stała pomaga kapłanowi w osiąganiu pełnej świadomości tego, że ostatecznym celem jego posługi jest ciągłe budowanie Kościoła – wspólnoty miłości (aedificatio continua Ecclesiae) – i prowadzenie jej do Ojca przez Chrystusa w Duchu Świętym (6), ku eschatologicznemu spełnieniu się „nowego nieba i nowej ziemi” (por. Iz 65, 17; 2P 3,13; Ap 21,1). 6. Pastoralnym uzasadnieniem naszej wspólnej troski o formację stałą są wyzwania nowej ewangelizacji. Nie przyniesie ona oczekiwanych owoców bez przekonania i entuzjazmu prezbiterów, którzy są pierwszymi i najbardziej cennymi współpracownikami biskupów. Orędzie o zbawieniu powinno być głoszone z miłością oraz przekonującą siłą.(7) W obliczu trudnych problemów społecznych i kulturowych współczesności zachodzi zatem pilna konieczność pogłębionego przemyślenia kapłańskiego stylu życia i priorytetów pracy duszpasterskiej.(8) Formacja stała pomaga najmłodszym dostrzec konieczność wzajemnego dzielenia się doświadczeniami i spostrzeżeniami na temat realizacji ideału kapłaństwa i posługi pasterskiej, do której przygotowywało seminarium.(9) Prezbiterom w wieku średnim, w oparciu o życiowe doświadczenie i dojrzały zmysł wiary, formacja stała pozwala dokonywać rewizji życia oraz na nowo poszukiwać motywacji i nowych form duszpasterstwa.(10) Prezbiterzy będący w jesieni życia znajdują w formacji stałej potwierdzenie, że wciąż są potrzebni Chrystusowi – Odkupicielowi człowieka i mogą jeszcze wiele zdziałać na polu ewangelizacji, dając świadectwo, służąc radą młodszym braciom w kapłaństwie oraz wnosząc do skarbca Kościoła swoją modlitwę i cierpienie.(11) Jako duszpasterze w Ojczyźnie pokonującej materialne i duchowe obciążenia minionego systemu oraz odzyskującej należne jej miejsce w rodzinie narodów Europy i świata, podejmujecie wiele cennych inicjatyw. Myślimy o nich wszystkich z uznaniem. Ofiarnie prowadzicie parafialne wspólnoty wierzących w Chrystusa, a w ich obrębie – różnorodne ruchy religijne; organizujecie pracę katechetyczną w szkołach; zakładacie placówki edukacyjne; rozwijacie katolickie media; współuczestniczycie w życiu społeczności lokalnych przez strzeżenie i ukazywanie jej korzeni chrześcijańskich; zabiegacie o wszechstronny rozwój duchowy dzieci, młodzieży i starszych; wspieracie i podejmujecie inicjatywy społeczno-charytatywne.