Polscy biskupi do polskich księży: Abyśmy nie ustali w drodze

Pogłębianie życia wewnętrznego oraz osobisty rozwój duchowy warunkują podjęcie autentycznej, wolnej od egoistycznych skażeń, troski o dobro innych. Lud Boży ma prawo do owocnego głoszenia słowa Bożego, pobożnego szafarstwa sakramentów i pasterskiej posługi biskupów, kapłanów oraz diakonów.(19) Stała formacja przyczynia się do wzrostu waszej kompetencji i autorytetu w parafii oraz w szkole. Skłania i pobudza do coraz lepszego poznania warunków życia ludzi, a także poszukiwania metod i form optymalnych w ewangelicznej skuteczności na dzisiejsze czasy. 8. Pierwszym i głównym odpowiedzialnym za własną formację jest każdy z was, drodzy bracia prezbiterzy. Każdy z was, bowiem zobowiązany jest do stawania się coraz bardziej autentycznym człowiekiem, mądrym nauczycielem wartości ewangelicznych i pokornym ojcem duchownym; do nieulegania rutynie, lenistwu, letniości czy zamykaniu się na troski duchowe i materialne ludzi powierzonych waszej pieczy duszpasterskiej. Na uznanie i upowszechnienie zasługują wasze spontaniczne i cenne inicjatywy, zwłaszcza comiesięczne, osobiste i wspólnotowe dni skupienia, wspólna modlitwa brewiarzowa oraz tworzenie oratoriów domowych na plebaniach. 9. Świadomi jesteśmy, że na biskupach, jako pasterzach Kościoła spoczywa niezbywalny obowiązek inspirowania i wspomagania was w wysiłkach podejmowanych w ramach formacji stałej. Spotkania formacyjne z biskupem i współbraćmi w kapłaństwie przyczyniają się do umacniania ducha jedności, pomagają w kształtowaniu świadomości bycia członkiem prezbiterium Kościoła lokalnego i umacniają odpowiedzialność za jego wspólnotę.(20) Biskup ustala struktury formacji stałej. Powołuje również zespół osób wspierających go w prowadzeniu tego dzieła w diecezji z udziałem wikariusza biskupiego lub delegata biskupa do spraw stałej formacji, diecezjalnej rady programowej ds. stałej formacji, diecezjalnego ojca duchownego i dekanalnych ojców duchownych. Jednocześnie w dziele formacji stałej biskupi bardzo liczą na kapłanów charyzmatycznych, będących w środowisku kapłańskim siewcami entuzjazmu, animatorami jedności prezbiterium oraz wzorami pełnego poświęcenia i radosnego posługiwania ludowi Bożemu.(21) „Abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie przez włożenie moich rąk” (2Tm 1, 6) 10. Drodzy bracia prezbiterzy, nie możemy zapomnieć, że formacja stała spełnia się przez ciągłą aktualizację charyzmatu kapłańskiego. Jest ona z natury procesem trwającym przez całe nasze życie. Nigdy nie może być uważana za zakończoną – ani ze strony Kościoła, który ją poleca, ani ze strony kapłana, który ją podejmuje.(22) Winna ona być pełna i wewnętrznie spójna, czyli obejmująca wszystkie wymiary osobowości kapłańskiej: ludzki, duchowy, intelektualny i pastoralny. Bez odpowiedniej formacji ludzkiej cała formacja kapłańska byłaby pozbawiona swego niezbędnego fundamentu.(23) Ten rodzaj formacji dotyczy pogłębiania kultury osobistej, właściwego przeżywania celibatu i samotności, przyjaźni, godnego spędzania czasu wolnego, właściwych relacji i współpracy z laikatem, wrażliwości na cierpienia bliźnich i umiejętności kapłańskiego życia wspólnotowego. W formacji duchowej powinno się akcentować przede wszystkim współzależność między osobistym odniesieniem do Chrystusa a sprawowaną posługą duszpasterską. Należy stanowczo i zdecydowanie odrzucić wszelki dualizm występujący między duchowością a sprawowanym urzędem, dualizm „będący podstawowym źródłem kryzysów.”(24)