Modlitewne czuwanie na Rendwick

Carina z Austrii dzieliła się radością świadczenia o Chrystusie w swym szkolnym środowisku: „Wychowałam się w rodzinie katolickiej i byłam nauczona kochać Boga i służyć Mu od najmłodszych lat. Ale dopiero kilka lat temu zrozumiałam, jak mocno Bóg w nas działa, aby nam pomóc odwzajemniać Jego miłość. Zaczęłam brać moją wiarę na serio i starać się kochać Go we wszystkich sytuacjach – tak jak na to zasługuje – nie tylko wtedy, gdy to mi odpowiada. Moi rówieśnicy w szkole zauważyli to i zaczęli ze mną dyskutować o nauce moralnej Kościoła. Choć czasem miałam wielką ochotę zgodzić się z moimi przyjaciółmi, wiedziałam, że obrona nauczania Kościoła jest aktem miłości i chciałam to ofiarować Bogu. Wiedziałam, że ukazanie moim przyjaciołom prawdy i wolności nauki Chrystusowej przybliżyłoby ich do Niego i zapragnęłam tego. Byłam w trudnej sytuacji: wiedziałam, czego Chrystus uczy i chciałam bronić nauki Kościoła, ale nie wiedziałam, co powiedzieć. Prosiłam Ducha Świętego, by mi pomógł sobie służyć i dać moim przyjaciołom Go poznać. Gdy potem znów zaczęła się dyskusja, zaskoczył mnie fakt, że słowa same wychodziły z moich ust – słowa i pomysły, których nigdy wcześniej nie poznałam. Nie wiem, czy dzięki moim słowom ktoś z moich przyjaciół zbliżył się do Pana, ale ufam, że On w nich działa. I ufam, że Bóg raduje się z naszych prób bronienia Go i kochania Go, gdyż tylko On zasługuje w pełni na miłość”. Natomiast Sean ze Sri Lanki, mieszkający w Australii, opowiedział, jak od postawy idealnego chrześcijanina „na zewnątrz” dorastał do wiary wewnętrznej: „Od młodości moja rodzina uczyła mnie praktyk wiary. Dzięki ich kierownictwu doszedłem do przyjmowania Komunii Świętej co dzień, służenia przy ołtarzu i zaangażowania w parafii. Na zewnątrz byłem ideałem wierności. Wewnętrznie byłem jednak daleko od Pana. Często byłem bardzo nieobecny, robiąc święte rzeczy, bo bałem się rozpoznania obecności Boga we mnie. Wielokrotnie po jakichś ważnych wydarzeniach moja mama pytała: «Sean, czy odmówiłeś choć jedną modlitwę?». Dopiero po przybyciu do Australii – do tego Wielkiego Kraju Ducha Świętego – zacząłem dostrzegać Boga w Jego wspaniałości. W czasie rekolekcji, które przeżywałem na studiach, stanąłem twarzą w twarz z tym, czego najbardziej się obawiałem: z myślą o oddaniu mego życia w całości na służbę Bogu. Mój lęk zamienił się w pokój, gdy poczułem kochającą, prowadzącą mnie obecność Boga. Wspaniała miłość Boga to wszystko, co się liczy w życiu. Każda praca, każdy uczynek wobec bliźniego jest piękny, gdy czynimy go z Bogiem i dla Boga, który nas kocha. Jestem napełniony bojaźnią Bożą i zadziwieniem nad tym, jakiego człowieka Pan ze mnie uczynił. Wypełnia mnie bojaźń Boża na widok tego, jak przemienił mój lęk w pokój. Ale nade wszystko wypełnia mnie bojaźń Boża i zadziwienie nad Nim samym”. Na świadectwa młodych Benedykt XVI odpowiedział gruntowną katechezą o trzeciej Osobie Boskiej. Aby stać się świadkami, trzeba poznać Ducha Świętego – podkreślił Papież. Ojciec Święty przypomniał, że chrześcijańskie świadectwo dajemy światu podzielonemu. Jedność Bożego stworzenia osłabiają głębokie rany: rozpad relacji społecznych, wyzysk i nadużycia, tłumienie duchowego wymiaru człowieka. Współczesne społeczeństwo ulega rozbiciu spowodowanemu krótkowzrocznym sposobem myślenia, relatywizmem pomijającym prawdę o Bogu i o nas samych. Jedności i pojednania nie osiągniemy jednak naszym wysiłkiem. Tylko w Bogu i w Jego Kościele możemy znaleźć jedność, której szukamy. To Duch Święty prowadzi Kościół do wszelkiej prawdy, jednoczy go we wspólnocie i posłudze. On zaspokaja podstawowe pragnienie człowieka, by być jednością, by żyć we wspólnocie, by wzrastać ku prawdzie. Ubogaceni darami Ducha Świętego możemy, wychodząc poza cząstkowe wizje, poza pustą utopię, niestałość, konsekwentnie i z przekonaniem dawać chrześcijańskie świadectwo.