13 maja 1981 - Zamach na Jana Pawła II wspominają bezpośredni świadkowie

Operacja zakończyła się o godzinie 23.25 i została zapisana w rejestrze pod numerem 750. W czwartek 14 maja o godzinie 00.05 Ojciec Święty został przewieziony do centrum reanimacji Bianca Rosa Fanfani, gdzie panowały absolutny porządek i cisza. W nocy Ojciec Święty był wybudzany przez personel oddziału, a także przez sekretarza, siostrę Tobianę Sobótkę, przełożoną wspólnoty zakonnej posługującej w domu, i przeze mnie. W pierwszych godzinach następnego dnia Papież zupełnie odzyskał przytomność, a jego pierwsze słowa to: „Boli... pić”, a później dodał: „Jak Bachelet”, czyli jak wiceprzewodniczący Rady Najwyższej Magistratury i były prezes Włoskiej Akcji Katolickiej, zamordowany przez Czerwone Brygady. To wspomnienie często powracało w słowach Ojca Świętego w następnych dniach. O świcie Papież powiedział do sekretarza: „Wczoraj nie odmówiliśmy komplety” i później wysłuchał spóźnionej modlitwy wieczornej. Personel medyczno-pielęgniarski i pomocniczy poświęcał się całkowicie służbie choremu. Szczególnie pielęgniarki, nie zważając na zmęczenie, spędzały całe noce na czuwaniu przy łóżku Ojca Świętego. 14 maja zostało zwołane konsylium lekarzy, któremu powierzono opiekę nad Papieżem. W skład tego konsylium weszli: profesorowie Castiglioni, Crucitti, Manni, Manzoli, Breda (lekarz kliniczny) i doktor Buzzonetti. Po południu 14 maja obłożnie chory Ojciec Święty koncelebrował Mszę Świętą. W następną niedzielę, 17 maja, założył stułę i odprawił Mszę Świętą: podniesiono zasłonę sali, w której leżał Papież, i w modlitwie uczestniczył także personel medyczny. Po Mszy Ojciec Święty nagrał pozdrowienie kończące zawsze modlitwę Regina Coeli, które później wyemitowało Radio Watykańskie. O godzinie 00.10 w poniedziałek 18 maja, w dniu sześćdziesiątych pierwszych urodzin Ojca Świętego, złożyłem mu życzenia, a później w imieniu mojej żony i dzieci ofiarowałem Papieżowi czerwoną różę. W tym samym dniu chory został przeniesiony na dziesiąte piętro kliniki, do pokoju przystosowanego specjalnie na potrzeby jego leczenia. Sala ta była przygotowana już od 1979 roku jako następstwo mojego tajnego porozumienia z rektorem uniwersytetu, profesorem Giuseppe Lazatim. W chwili pożegnania Ojciec Święty pozdrowił cały personel i powiedział między innymi: „Lekarz i kapłan dotykają wymiaru eschatologicznego człowieka i pomagają mu przekroczyć tajemniczą granicę śmierci”. We wtorek 19 maja po południu odbyła się konsultacja medyczna, zaproponowana przez Sekretariat Stanu i przez polskich kardynałów, w której uczestniczyli lekarze z różnych krajów, między innymi: profesor J. Loygue z Wydziału Medycznego SanfAntonio z Paryża, profesor H. Bunte z uniwersytetu w Münster, profesor E. Welch z Bostonu, profesor K. M. Cahill z Nowego Jorku, profesor G. Turowski z Akademii Medycznej z Krakowa i profesor F. Vilardell ze Szpitala Świętego Pawła i Świętego Krzyża z Barcelony. Konsultanci zostali przyjęci przez Papieża i byli bardzo poruszeni uprzejmym pozdrowieniem, jakie chory przekazał każdemu z nich w ich ojczystym języku. Konsultacja zakończyła się jednoznacznym i publicznym wyrażeniem zadowolenia z rezultatu operacji i zastosowanych środków terapeutycznych. 23 maja konsylium lekarzy powiadomiło, że minął stan bezpośredniego zagrożenia życia Papieża.