13 maja 1981 - Zamach na Jana Pawła II wspominają bezpośredni świadkowie

W sanktuarium bólu i nadziei

kard. Stanisław Dziwisz i o. Czesław Drążek SJ Więź Jana Pawła II z chorymi umocniła się jeszcze bardziej w tym dniu pontyfikatu, który -jak żaden inny od wielu stuleci - został naznaczony krwią i długim cierpieniem. Podczas audiencji generalnej na Placu Świętego Piotra 13 maja 1981 roku Mehmet Ali Agca strzałem z pistoletu zranił ciężko Ojca Świętego w brzuch, w prawy łokieć i palec wskazujący prawej ręki. Gdyby nie szybka akcja ratownicza, dzięki której lekarze w klinice Gemelli przystąpili do operacji zaledwie w kilkadziesiąt minut po zamachu, nastąpiłby rozległy krwotok wewnętrzny i śmierć. Operacja, którą kierował chirurg, profesor Francesco Crucitti, była skomplikowana i trwała ponad 5 godzin. Ojciec Święty bardzo cierpiał. Ciągle się modlił. Przez cztery dni pozostawał na oddziale intensywnej terapii, po czym został przewieziony do pokoju przygotowanego dla niego na dziesiątym piętrze kliniki. Przez szereg dni doświadczał tego, o czym wspominał w wielu przemówieniach do chorych i co dostrzegał podczas spotkań z nimi: niemocy, słabości, bólu, smutku, izolacji. Siłę czerpał z modlitwy liturgicznej i osobistej. Wielkim umocnieniem była dla niego świadomość, że cudownie został ocalony od śmierci i że ludzie na całym świecie modlili się za niego nieustannie, na wzór pierwszych chrześcijan w Jerozolimie, którzy świadczyli taką pomoc Piotrowi, gdy jego życie było zagrożone (por. Dz 12, 5). W pierwszych słowach skierowanych do wiernych po zamachu, z pokoju szpitalnego wypowiedział słabym głosem to, co czuło jego serce: „Ze wzruszeniem dziękuję wam za modlitwy i wszystkich was błogosławię. Jestem szczególnie blisko dwóch osób, zranionych wraz ze mną, oraz modlę się za brata, który mnie zranił, a któremu szczerze przebaczyłem. Zjednoczony z Chrystusem Kapłanem - Ofiarą, składam moje cierpienie w ofierze za Kościół i świat. Tobie, Maryjo, powtarzam: Totus Tuus ego sum”. Zamach i cierpienie Ojca Świętego poruszyły sumienia ludzi na wszystkich kontynentach. Wierzących i niewierzących, chrześcijan i wyznawców innych religii połączyła w tych dramatycznych dniach nić nadziei. Do Watykanu z całego świata napływały listy i telegramy z życzeniami dla Papieża od przywódców państw i rządów, organizacji międzynarodowych, przedstawicieli różnych wyznań religijnych, zwykłych ludzi. Na placu przed kliniką Gemelli i w holu gromadzili się każdego dnia dziennikarze, goście i pielgrzymi na znak bliskości i solidarności z chorym Następcą Piotra. 3 czerwca Jan Paweł II powrócił do Watykanu. Jednak po kilku dniach pogorszył się stan jego zdrowia. Wystąpiła gorączka i ostre bóle. Konsylium lekarskie podjęło decyzję o leczeniu szpitalnym. 20 czerwca Papież musiał powrócić do kliniki Gemelli. Badania hematologiczne i mikrobiologiczne wykazały stan zapalny, wywołany obecnością wirusa o nazwie cytomegalovirus. Gdy Ojciec Święty poczuł się lepiej, profesor Francesco Crucitti dokonał 5 sierpnia, we wspomnienie Matki Bożej Śnieżnej - tak jak chciał Pacjent - drugiego zabiegu chirurgicznego. Leczenie pooperacyjne przebiegało pomyślnie. Przed opuszczeniem kliniki, 14 sierpnia, Jan Paweł II w przemówieniu do chorych powiedział, że jest wdzięczny Bogu za dar ocalonego życia oraz za to, że „dane mu było przez prawie trzy miesiące należeć (...) do wspólnoty chorych, którzy w tym szpitalu cierpią, a przez to stanowią jakby szczególny organizm w Kościele: w mistycznym Ciele Chrystusa”. Natomiast w krótkim improwizowanym przemówieniu powitalnym w Watykanie wyznał, że wszystko mogło potoczyć się inaczej i w podziemiach Bazyliki Świętego Piotra „mógł być o jeden grób więcej”. „Ale Pan - dodał -zrządził inaczej, i Matka Boża - bo wszyscy dobrze pamiętamy, że było to 13 maja - miała udział w tym «inaczej»”.