In vitro. Dla wierzących nic nowego

W debacie na temat ustawy o in vitro padło wiele argumentów. Przeciwnicy regulacji w takim kształcie, jaki został dziś podpisany przez prezydenta, podnosili przede wszystkim to, że ustawa nie chroni życia, wprowadza dowolność w traktowaniu zarodków. Nie uznaje ich za ludzi, którym przysługuje prawo do ochrony życia i godności, ale traktuje je jako bliżej nieokreślone zlepki komórek tym samym otwierając furtkę do wszelkiego typu majstrowania przy ludzkim życiu na najwcześniejszym etapie rozwoju. Bo tak naprawdę – jak zdecydowali się udowadniać twórcy ustawy z PO – nie mamy do czynienia z życiem, zatem można robić, co się komu podoba.

Ale mniejsza o argumentację, która nie znalazła zrozumienia. Prawdę mówiąc nie spodziewałem się innego rozwiązania w kwestii in vitro niż to wybrane przez prezydenta. I wcale mnie to nie cieszy – żeby było jasne.

Decyzja jednak zapadła i można nad nią ubolewać, ale trzeba będzie też się z nią zmierzyć. A mierzyć już każdy będzie się sam, we własnym sumieniu. Sumienie prezydenta, posłów i senatorów to ich sprawa. Oni ze swych decyzji będą musieli zdać sprawę osobiście; jak każdy zresztą. Jeśli chodzi o rządzących i stanowiących prawo, to jeszcze mamy tę możliwość, żeby im wkrótce podziękować. Naprawdę, jestem ciekaw, co się na tym polu wydarzy.

Jesienne wybory będą trochę jak miernik nastrojów i poglądów polskiego społeczeństwa. Tak, każde takie są, to prawda. Ale tej jesieni liczę, że dowiem się trochę więcej, w jakim kraju żyję. Bo z jednej strony badania i statystyki ciągle pokazują nam, że większość Polaków opowiada się po stronie katolicyzmu, a z drugiej dowiadujemy się, że zdecydowana większość społeczeństwa popiera in vitro.

Decyzja o przyjęciu tej ustawy – nie tylko przez prezydenta, ale przez całą machinę ustawodawczą – nie wzięła się z powietrza czy z widzimisię kilku osób. Od razu ktoś powie, że to wszystko robota jakiegoś lobby, które lemingami włada i takie tam. Ok, ale zastanówmy się, czy to tylko grupa lobbystów stoi w kolejkach do przychodni, które oferują in vitro?

Jakby nie było popytu na taką – że tak powiem – „usługę”, to by się przemysł nie rozwijał. Dlatego istotne jest to, na co zwrócił uwagę dzisiaj episkopat. Choć in vitro jest uregulowane prawnie i refundowane, to moralnie i tak nie jest to żaden wybór dla katolika. Pytanie tylko, na ile Polska jest jeszcze katolickim krajem?