Różańca i wódki nie odmawiają

Coraz mniej praktykują, coraz luźniej podchodzą do zachowania czystości przed ślubem, a jednocześnie deklarują, że wierzą. Tak teoretycznie najwyraźniej.

Teoretycznie też uczestniczą w lekcjach religii. Według statystyk bowiem 89 proc. uczniów wciąż w nich uczestniczy.

Dane zaprezentowane biskupom, pokazują nie tylko, że z religijnością jest dość mizernie. Ale przynoszą jeszcze inną, dramatyczną diagnozę o rzeczywistości.

Dziś młodzi, choć wszystko mają na wyciągnięcie ręki, tak naprawdę nie mają sensownego pomysłu na siebie. Liczy się wódeczka, seks, szybkie przyjemności. I tylko strach przed bezrobociem jest jakimś elementem motywującym. Bo jak wiadomo, bez pracy nie ma kasy i wódeczka tylko najtańsza pozostaje.

Można się z tego śmiać, ale to trochę śmiech przez łzy. Bo zwyczajnie szkoda tych ludzi. Kiedyś przyjdzie refleksja, że przyjemność dla samej przyjemności to tak naprawdę pustka, że trzeba czegoś więcej. To „coś więcej” daje nam Bóg. Wiara w Niego porządkuje życie – także to doczesne. I to wiara nie tylko teoretyczna. Teoretyczna wiara jest co najwyżej źródłem rozpaczy i wewnętrznego rozdarcia. Bo wiem, że popadam w coraz większy marazm, a jednak brnę w to coraz głębiej i głębiej, żyjąc wbrew temu, co gdzieś wewnętrznie przeczuwam, za czym tęsknię, a zarazem to odrzucam.

Z tej rozpaczy, z tej wewnętrznej niezgody rodzą się ludzkie dramaty i chaos. Jestem przekonany, że chrześcijańska perspektywa i widzenie świata szerzej, wykroczenie poza ramy doczesności, może uporządkować życie, wyznaczyć priorytety i ocalić człowieka od ostatecznej ciemności. Trzeba zaryzykować, trzeba zobaczyć coś więcej niż koniec własnego nosa. Trzeba zaryzykować, ale to ryzyko się opłaci.