Benedykt XVI w rzymskiej synagodze

Jakże nie wspomnieć w tym miejscu Żydów rzymskich, których wywleczono z tych domów, przed te mury i w straszliwych mękach zabito w Auschwitz? Jak można zapomnieć o ich twarzach, ich imionach, łzach, rozpaczy mężczyzn, kobiet i dzieci? Zagłada narodu Przymierza Mojżesza, najpierw zapowiedziana, potem systematycznie zaplanowana i realizowana w Europie pod panowaniem nazistów, dotarła w owym dniu także do Rzymu. Niestety wielu pozostało obojętnych, wielu jednak, także wśród katolików włoskich, wspieranych przez wiarę i naukę chrześcijańską, zareagowało z odwagą, otwierając ramiona, by nieść pomoc Żydom, ściganym i uciekającym, ryzykując często własnym życiem i zasługując na wieczną wdzięczność. Również Stolica Apostolska prowadziła akcję pomocy, często ukrytą i dyskretną.

Pamięć o tych wydarzeniach powinna skłonić nas do umocnienia więzów, jakie nas łączą, aby wzrastały coraz bardziej zrozumienie, szacunek i otwartość.

4. Nasza bliskość i braterstwo duchowe znajdują w Piśmie Świętym – w hebrajskim Sifre Qodesz, czyli Księgach Świętości – najmocniejszy i najtrwalszy fundament, na którego podstawie stajemy ciągle w obliczu naszych wspólnych korzeni, historii i bogatego dziedzictwa duchowego, które podzielamy. To Kościół, Lud Boży Nowego Przymierza, badając samą swoją tajemnicę, odkrywa własną głęboką więź z Żydami, wybranymi przez Pana przed wszystkimi do przyjęcia jego Słowa (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 839). „W odróżnieniu od innych religii niechrześcijańskich wiara żydowska jest już odpowiedzią na Objawienie Boże w Starym Przymierzu. To do narodu żydowskiego «należą przybrane synostwo i chwała, przymierza i nadanie Prawa, pełnienie służby Bożej i obietnice. Do nich należą praojcowie, z nich również jest Chrystus według ciała» (Rz 9,4-5), ponieważ «dary łaski i wezwania Boże są nieodwołalne» (Rz 11,29)” (tamże).

5. Liczne mogą być skutki, wypływające ze wspólnego dziedzictwa, o którym mówią Prawo i Prorocy. Chciałbym przypomnieć tu niektóre z nich: przede wszystkim jest to solidarność, łącząca Kościół i naród żydowski „na poziomie samej ich tożsamości” duchowej i umożliwiająca chrześcijanom wspieranie „odnowionego szacunku dla żydowskiej interpretacji Starego Testamentu” (por. Papieska Komisja Biblijna, „Naród żydowski i jego Święte Pisma w Biblii chrześcijańskiej”, 2001; p. 12 i 55); centralne miejsce Dekalogu jako wspólne przesłanie etyczne o trwałej wartości dla Izraela, Kościoła, niewierzących i całej ludzkości; zobowiązanie się do przygotowania lub urzeczywistnienia Królestwa Najwyższego w „trosce o stworzenie”, powierzone przez Boga człowiekowi, aby je uprawiał i strzegł w sposób odpowiedzialny (por. Rdz 2,15).