Nakręceni

Wojna plemienna trwa. Coraz bardziej przybiera formę zawodów pod hasłem kto komu mocniej przyłoży. Przy czym nie jest już ważne komu. Ważne, by mocno. Socjologowie z trudem nadążają z opisem zmieniającej się rzeczywistości, psychologowie usiłują tłumaczyć zachowania, wychowani na chrześcijańskich wartościach łapią się za głowę, próbując dociec co się z nimi stało w tak krótkim czasie. Coraz więcej pytań, coraz mniej odpowiedzi.

Śledzę to wszystko z pewnego dystansu. Mała, zagubiona wśród lasów i jezior parafia, cisza i spokój, pozwalają spojrzeć na wydarzenia bez niepotrzebnych emocji. Wracając z kościoła zauważyłem przebiegające drogę łanie. Po krótkim czasie zniknęły w ciemności. Ten widok przywołał historię usłyszaną (a może przeczytaną) przed wielu laty. Trochę z pogranicza psychologii. Tłumaczącą jakoś wiele naszych zachowań.

Dawno temu, gdy samochód był rzadkością na polskich drogach a o telefonach komórkowych nikt nie słyszał, jadący nocą złapał w szczerym polu gumę. Wydobyte z bagażnika koło zapasowe, niestety, miało bardzo mało powietrza. Tymczasem… pusto. Nikt nie jedzie, znikąd pomocy. Rozglądając się wokół bezradnie mężczyzna dostrzegł daleko w polu małe światełko. Dom. Być może – pomyślał – jego właściciel ma w domu jakiś pojazd mechaniczny i dysponuje pompką. Jeśli tak, jestem uratowany. Ale gdy szedł przez puste zagony zaczęły nachodzić go wątpliwości. Ciemność, strach, złość, jeszcze je podsycały. Na początku wątpliwość: czy ów mieszkaniec jest zmotoryzowany. Później zaczął podejrzewać go o złą wolę. Na kilkadziesiąt metrów przed domem nabrał pewności. To zły człowiek i nie będzie chciał mi pomóc. Gdy stanął pod oknem krzyknął: wiem, masz tę pompkę i mi jej nie dasz; możesz ją sobie wsadzić w cztery litery… Po czym wrócił do samochodu, siadł za kierownicą i… rozpłakał się.

O bohaterach podobnych historii mówi się „nakręceni”. Nie prowadzą dialogu z otoczeniem. Rozmawiają ze swoimi wątpliwościami, lękami, niewiedzą. Bardziej niż na logikę i poznanie, stawiają na podejrzenia. Wolą spiskowe teorie zamiast faktów. Nie cenią dystansu, wolą emocje. Te mają świadczyć o zaangażowaniu.

Paradoksem jest umiejętność wskazywania nakręconych wokół nas, trudniej mechanizm ten zauważyć u siebie. Być może pierwszym jego symptomem jest nieprzeparta chęć odpowiedzi każdemu, kto z nieakceptowanymi przez nas poglądami nawinie się po drodze. To znak, że trzeba oderwać wzrok od ekranu komputera bądź smartfona i iść na spacer. Albo na adorację Najświętszego Sakramentu.

Nakręcających się podczas lektury przestrzegam. To nie jest komentarz któregokolwiek z ostatnich wydarzeń. Po prostu chęć zrozumienia. Trawestując mędrca (Franciszek? Ks. Grzywocz? – nie pamiętam): nie chodzi o to, by wydarzenia nas poniosły. Chodzi o to, byśmy ponieśli, z miłością, wydarzenia.