Chrześcijanin musi być obrońcą życia

- Ekscelencjo, nie tak dawno wielu ludzi dobrej woli zaangażowało się w obronę 14-latki z Lublina i jej poczętego dziecka. Niestety, wielka, a może i większa, była też ofensywa tych, dla których liczyła się jedynie aborcja. Pojawiły się agresywne wypowiedzi pod adresem obrońców życia, których określano fanatykami, fundamentalistami... Czy jednak nie jest tak, że to właściwie każdy katolik, z racji wyznawanej wiary i obowiązującej go moralności, ma być obrońcą życia? - Spór o zasady, czyli o pryncypia etyczne, jest zawsze sporem decydującym o tożsamości człowieka, cywilizacji, kultury, także o tożsamości religii. W związku z tym kwestionowanie jakiejkolwiek z tych zasad, na których zbudowana jest wrażliwość człowieka, sumienie czy normy współżycia międzyludzkiego, jest zawsze niebezpieczne. Takim kryterium myślenia poprawnego, które stawia bardzo mocne wymagania, są przede wszystkim te znane nam zasady, wpisane w serce każdego, niezależnie od tego, czy jest wierzącym, czy nie. Nie zabijaj, nie mów fałszywego świadectwa, nie kradnij, czyń dobro - obowiązuje wszystkich i stosunek do tych zasad wskazuje, z kim mamy do czynienia. Chrześcijanin, wyznający zasady Ewangelii, formujący swoje sumienie Biblią ma jednoznaczną drogę - powinien być obrońcą życia, ma szanować życie, niezależnie od tego, czy to jest życie człowieka dorosłego czy dziecka poczętego. A zwłaszcza w przypadku dziecka w łonie matki mamy do czynienia z życiem niewinnym i bezbronnym i tu jakiejkolwiek agresji skierowanej bezpośrednio w nie nic nie może usprawiedliwiać. Człowiek musi się jasno sam wobec siebie opowiedzieć: jest za życiem albo przeciw, za uczciwością lub przeciw itd. Jeśli jest za, to jest osobą, która idzie za głosem sumienia i słucha Ewangelii, jeśli nie, sam staje w perspektywie dotkliwiej choroby moralnej i przez popełnienie ciężkiego moralnego przewinienia, czyli grzechu, wyłącza się ze wspólnoty wierzących. - Niedawno ks. Marek Gancarczyk, redaktor naczelny "Gościa Niedzielnego", został pozwany do sądu za zabieranie głosu w obronie życia. Czy można nie nazywać zabójstwem hańbiącej ludzkość aborcji? - W oświadczeniu wydanym przez księdza redaktora "Gości Niedzielnego" jest zakwestionowany cytat pewnej gazety, która wśród jakiejś części intelektualistów niesłusznie uchodzi za wyrocznię sumienia... Ale tu nie o to chodzi. Trzeba jasno i wyraźnie powiedzieć, że aborcja jest zabójstwem. Jest tak i tak będzie niezależnie od tego, czy wypowie to ksiądz, czy świecki człowiek. Jeśli się narusza zasadę życia, to jest zabójstwo - zarówno, gdy przerywa się życie w pierwszym jego etapie po poczęciu, po kilku dniach, miesiącach, jak i po latach. Chodzi tu zawsze o bezpośrednie działanie mające na celu pozbawienie człowieka życia na jakimś etapie rozwoju, a nie o skutek uboczny. Trzeba sobie wewnętrznie przyswoić raz na zawsze etycznie poprawny sposób określania czynów. Aborcja jest zabójstwem - tu nie ma żadnych wątpliwości. Nie zmieni tego żadne "zagłaskiwanie" nazewnicze tej zbrodni, niwelowanie tego zła, wmawianie ludziom, że to jest inna kategoria. Nie jest to inna kategoria! Każda aborcja to uśmiercanie człowieka, czyli zabójstwo! Dobrze, że są ludzie, którzy ten temat podejmują, bo to pomoże wyklarować pojęcia co do zasad dotyczących przykazania "Nie zabijaj". - Ojciec Święty Benedykt X VI dosyć często zwraca uwagę na to, że wiary nie można zepchnąć jedynie do sfery prywatnej. Czy zatem osoba wierząca, katolik, który zostaje np. ministrem, powinien zostawić swoje przekonania religijne i moralne przed gabinetem, w którym otrzymuje nominację, jak to ostatnio można było usłyszeć?