"Chrystus jest dla wszystkich!"

Drodzy bracia i siostry!

Wszystkich was pozdrawiam słowami św. Pawła, których wysłuchaliśmy w krótkim czytaniu: „Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego!”. Pozdrowienie swe kieruję przede wszystkim do Kardynała Arcybiskupa, któremu dziękuję za jego serdeczne słowa. Obejmuję nim innych obecnych tu kardynałów i biskupów, kapłanów i diakonów, seminarzystów, zakonników i zakonnice, katechetów i pracowników duszpasterskich, młodzież i rodziny, stowarzyszenia i ruchy kościelne.

Zgromadziliśmy się w ten wieczór w drogim wam miejscu, będącym widzialnym znakiem tego, jak potężna jest łaska Boża, działająca w sercach ludzi wierzących. Piękno tej tysiącletniej świątyni jest bowiem żywym świadectwem bogatej historii wiary i tradycji chrześcijańskiej waszego ludu, historią rozświetloną zwłaszcza przez wierność tych, którzy przypieczętowali swe przylgnięcie do Chrystusa i do Kościoła męczeństwem. Myślę o postaciach świętych Wacława, Wojciecha i Jana Nepomucena – kamieniach milowych drogi waszego Kościoła, do których dołączają przykłady młodego świętego Wita, który wolał przyjąć męczeństwo niż zdradzić Chrystusa, świętego mnicha Prokopa i świętej Ludmiły. Mam też na myśli postawy dwóch arcybiskupów z minionego wieku tego Kościoła lokalnego – kardynałów Josefa Berana i Františka Tomáška oraz licznych biskupów, księży, osoby zakonne i wiernych, którzy przeciwstawiali się z heroiczną siłą prześladowaniom komunistycznym, składając nawet w ofierze życie. Skąd czerpali siły ci mężni przyjaciele Chrystusa, jeśli nie z Ewangelii? Tak! Dali się porwać Jezusowi, który powiedział: „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje” (Mt 16, 24). W godzinie trudności usłyszeli, jak w ich sercach rozbrzmiewa jeszcze inne stwierdzenie: „Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować” (J 15,20).

Bohaterstwo świadków wiary przypomina, że tylko z osobistego poznania i głębokiej więzi z Chrystusem możliwe jest czerpanie energii duchowej, aby w pełni urzeczywistnić powołanie chrześcijańskie. Tylko miłość Chrystusa nadaje skuteczność działaniu apostolskiemu, zwłaszcza w chwilach trudności i prób. Umiłowanie Chrystusa i braci winno charakteryzować każdego ochrzczonego i każdą wspólnotę. W Dziejach Apostolskich czytamy, że „jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich, którzy uwierzyli” (Dz 4,32). A Tertulian – autor z pierwszych wieków – pisał, że poganie pozostawali poruszeni miłością, którą łączyła wzajemnie chrześcijan (por. „Apologeticum” XXXIX).