25-lecie sakry abp Damiana Zimonia

4. Drugiej miłości na imię człowiek. Odpowiadając na zaproszenia Jezusa: "Pójdź za Mną", utożsamiamy się z Mistrzem z Nazaretu. Przyjmujemy Jego najgłębsze postawy, Jego styl życia i służby. I zostajemy posłani do drugiego człowieka. To samo dokonało się w kapłańskim życiu księdza Damiana, w jego posłudze w kolejnych parafiach jako wikariusza, a potem jako proboszcza ważnej katowickiej parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Katowicach. To z tej posługi został wezwany dwadzieścia pięć lat temu do jeszcze większej służby. Musiał poszerzyć przestrzenie swego serca, aby nim objąć całą diecezję, wszystkie jej sprawy, troski i nadzieje.
Miłość do człowieka otwierała Pasterza na wielkie problemy społeczne śląskiej ziemi. Podjął to wyzwanie, wpisując się we wrażliwość społeczną swoich poprzedników, a wśród nich biskupa Herberta Bednorza. Kwintesencją i symbolem tej wrażliwości były Piekary, a zwłaszcza doroczna pielgrzymka mężczyzn do sanktuarium Matki Sprawiedliwości i Miłości Społecznej. Jakże nie przypomnieć tu słów Jana Pawła II wypowiedzianych przed Jej obrazem w strugach deszczu w Katowicach w 1983 roku: "Zwracamy się do Maryi jako Matki sprawiedliwości społecznej, ażeby ( ... ) podstawowe zasady ładu społecznego, od których zależy prawdziwy sens ludzkiej pracy, a wraz z nią sens bytowania człowieka, przyoblekały się w realny kształt życia społecznego na naszej ziemi. Człowiek nie jest bowiem w stanie pracować, gdy nie widzi sensu pracy, gdy sens ten przestaje być dla mego przejrzysty, gdy zostaje mu niejako przesłonięty. I dlatego gorąco prosimy Matkę sprawiedliwości społecznej, ażeby pracy wszystkich ludzi w Polsce przywróciła sens, poczucie sensu" (n. 11). Oto o jakie wartości toczyła się wtedy walka, w której uczestniczył Kościół. Jan Paweł II dawał temu wyraz w kolejnych wielkich encyklikach społecznych, a Arcybiskup Damian po dziś dzień wpisuje sprawy pracy, bezrobocia, sprawiedliwości i rodziny w dzieło ewangelizacji w Kościele katowickim.

Miłość do człowieka na śląskiej ziemi wyrażała się też w trosce Arcybiskupa Damiana o jego ludzką promocję, o jego duchowy rozwój, o poziom kultury i nauki na Śląsku. Wyrazem i symbolem tego jest erygowanie Wydziału Teologicznego na Uniwersytecie Śląskim. Człowiek bowiem nie żyje tylko pracą. Człowieka nie można zamknąć tylko w granicach materii. Jak powiedział Benedykt XVI w swojej ubiegłorocznej encyklice Caritas in veritate, "bez Boga człowiek nie wie, dokąd zmierza, i nie potrafi nawet zrozumieć tego, kim jest" (n. 78). Arcybiskup Damian promuje duszpasterstwo wychowujące człowieka do wolności, do tego daru, o którym nam dzisiaj tak dobitnie przypomniał św. Paweł: "Wy zatem, bracia, powołani zostaliście do wolności. Tylko nie bierzcie tej wolności za zachętę do hołdowania ciału, wręcz przeciwnie, miłością ożywieni służcie sobie wzajemnie" (Ga 5, 13). Być wolnym to znaczy być zdolnym do uczynienia ze swego życia daru dla Boga i dla bliźnich. Oto ideał, w realizację którego warto zaangażować wszystkie przymioty umysłu i pasterskiego serca.

5. Trzecią miłością Arcybiskupa Damiana jest Kościół. Ta miłość wyrażała się w służbie i przybierała różne formy. Obok bezpośredniej pracy duszpasterskiej, był przez sześć lat wicerektorem Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie, formując młodych kandydatów do kapłaństwa. W tym czasie zalety jego z~ umysłu i serca poznał bliżej kardynał Karol Wojtyła. Służba Kościołowi księdza Damiana zaowocowała naj pełniej wraz z nominacją na pasterza diecezji. Ale z jego mądrości i duszpasterskiego doświadczenia zaczął czerpać obficie cały Kościół w Polsce, a także Kościół powszechny. Przez wiele lat był przewodniczącym Komisji Duszpasterstwa Ogólnego Konferencji Episkopatu Polski, wnosząc znaczący wkład w kształtowanie form duszpasterstwa i przepowiadania słowa Bożego w naszej Ojczyźnie. Był członkiem Rady Stałej Episkopatu Polski, członkiem Komisji Episkopatu Polski ds. Duchowieństwa i ds. Ekumenizmu, członkiem Grupy Kontaktowej Episkopatu Polski i Niemiec. Z ramienia Episkopatu uczestniczył w Watykanie w Synodzie Biskupów poświęconym życiu konsekrowanemu. To tylko niektóre z funkcji, które pełnił z pełnym oddaniem i kompetencją.

Nasz Jubilat jest człowiekiem wspólnoty i jedności. Może dlatego jest mu tak bliska duchowość Ruchu Focolari i słowa Ewangelii: "Gdzie dwóch albo trzech zebranych jest w imię moje, tam jestem pośród nich" (Mt 18, 20). Taka duchowość i taka postawa zbliża pasterza do ludzi, pokonuje bariery, zbliża do różnych środowisk tworzących żywą tkankę śląskiego społeczeństwa.

6. Bracia i siostry, przed laty Arcybiskup ustanowił nagrodę Lux ex Silesia - "Światło ze Śląska". W tych słowach zawarta jest głęboka prawda. Światłem jest przede wszystkim Jezus Chrystus. On sam powiedział: "Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia" (J 8, 12). Powiedział również do swoich uczniów: "Wy jesteście światłością świata. ( ... ) Tak niech wasze światło jaśnieje przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie" (Mt 5, 14. 16). Czcigodny Jubilacie Damianie, życzymy Ci, aby światło Twojego życia zapalało jak najwięcej świateł w śląskiej Metropolii i poza jej granicami. Dziękujemy Ci za niezmordowaną pasterską posługę, za Twój chrześcijański optymizm oraz za mądrość i dobroć Twego serca. I życzymy Ci, abyś w mocy Ducha Świętego rozpalał nadal światła wiary, nadziei i miłości w ludzkich sercach. Amen!