Kościół się wymyka

Pielgrzymka Benedykta XVI do Chorwacji jest kolejną okazją do przełamania stereotypów. Stereotypów na temat Kościoła. Nie chodzi o to, czy Kościół jest sztywny, czy pełen entuzjazmu. Wiadomo, jedni są tacy, drudzy inni. Co innego młodzi, co innego papież, który przecież nie może do każdego podejść osobiście. Istotne jest coś innego. Chorwacja i tamtejszy Kościół boryka się z poważnym problemem rozliczenia swojej niekoniecznie chwalebnej przeszłości. Ci, którzy dla jednych są bohaterami, dla drugich są zbrodniarzami. Jak to pogodzić? Jak sprawiedliwie rozsądzić?

Niektórzy twierdzą, że aby dotknąć powszechności Kościoła, trzeba odetchnąć atmosferą Rzymu. Tam czuje się ową powszechność – mawiają. Ma to być antidotum na naszą polską zaściankowość. Nie jestem tego pewien. Wszak Rzym i Watykan to dość specyficzne środowisko. Prawdą jednak jest, że patrzenie na Kościół powszechny jedynie z perspektywy naszej, polskiej rzeczywistości podlanej sosem medialnych doniesień o nieprawidłowościach i skandalach w Kościele poza naszymi granicami, jest mocno zubażające.

Kościół w Afryce to wielka działalność misyjna połączona ze stosunkowo skromnymi środkami. W Ameryce Południowej i Środkowej żyje w dużej mierze problemem niesprawiedliwości społecznej. W Azji broni się przed prześladowaniami. W Ameryce i Europie – przed oziębłością i sekularyzacją. To oczywiście wielkie uproszczenia. Ale coś w tym jest.

Z polskiej perspektywy Kościół żyje dziś niedzielną Eucharystią, spotkaniem młodych w na Lednicy, Świętem Dziękczynienia i papieską pielgrzymką do Chorwacji. Jednocześnie jednak na całym świecie coś się dzieje; wierzący żyją własnymi, specyficznymi radościami i problemami. Uświadomienie sobie powszechności Kościoła – choćby przez lekturę doniesień z innych kontynentów w naszym serwisie – pomaga nabrać dystansu wobec naszych, czasem małodusznych problemów.