To nie gwoździe Cię przybiły

Stacja IX: Pan Jezus upada po raz trzeci

„A Słowo stało się ciałem i mieszkało miedzy nami” – śpiewamy rokrocznie w dzień Bożego Narodzenia. Ale to teraz „Okryty chwałą” zostaje wzgardzony na oczach ludzi. A za chwilę „Pan niebiosów” zostanie obnażony. Zaiste „ogień krzepnie, blask ciemnieje”, a granice posiada „Nieskończony”!

Jakże to brutalne złamanie wszelkich wyobrażeń o Bogu Wszechmocnym i Wszechobecnym, Wszechwiedzącym i Wszechpotężnym! Okazuje się, że „królów Król i panów Pan” (Ap 19,16) jest zarazem „poddanym poddanych i Sługą sług”. Tajemnica. Absurd, którego nie sposób jest pojąć. Można tylko kontemplować. I adorować. Bóg objawia nam swoją boskość kolejny raz leżąc przygnieciony ciężarem drewnianej belki.

„Czy Bóg  - pytał w „Przekroczyć próg nadziei” Jan Paweł II – mógł pójść dalej w swoim zbliżaniu się do człowieka …? Wydaje się, że poszedł najdalej jak tylko mógł, dalej już iść nie mógł. Poszedł w pewnym sensie za daleko!”. Mocno i gorzko brzmią te słowa św. Jana Pawła przy stacji trzeciego upadku: „Dalej już iść nie mógł”. Już nie mógł. Dotarł do "miejsca zwanego Czaszką" (Łk 23,33). Tu miała dokonać się egzekucja.

Panie Jezu,  proszę Cię o łaskę adorowania moim życiem Twej niezmierzonej miłości, o to, by Twoja Ofiara rozświetlała mroki mojej niewiary i by przywracała nadzieję, kiedy upadam. Daj mi też siłę, abym - kontemplując, że Ty „królów Król” jesteś „Sługą sług” - potrafił przemieniać moje życie ucząc się dawać siebie innym.