Polokwane, Koziorożec i mecz Polska-RPA

Ale po kolei. Pierwsze popołudnie w Polokwane spędziliśmy na meczu rugby. Co prawda tylko w pubie przed telewizorem, ale i tak był to dla nas pierwszy mecz rugby obejrzany od początku do końca. A stawka szła o nie byle co. Drużyna RPA, na którą zwyczajowo mówi się Springboki, grała przeciwko Nowej Zelandii. Nazwa drużyny pochodzi od niewielkiej antylopy, doskonale przystosowanej do życia na suchych, pokrytych spaloną trawą równinach Karru czy Kalahari. Wystarcza im najgorsza pasza i właściwie nie potrzebują pitnej wody, a pomimo tego pozostają szybkie i zwinne.

Niestety, Springboki tym razem nie okazały się wystarczająco sprytne i przegrały, tracąc w ostatnich czterdziestu sekundach kilkanaście punktów. Tego wieczora kraj nie pogrążył się w szaleństwie. Nells doradził, aby tego wieczora nie chodzić już po ulicach z uśmiechem na twarzy, gdyż może to być zinterpretowane zupełnie opacznie.

Następnego dnia, w niedzielę, mieliśmy wczesną pobudkę, bo na ósmą wybieraliśmy się do kościoła. Na śniadanie Nelie podała owoce, płatki kukurydziane, chleb i mieliepap, czyli polentę – papkę z maki kukurydzianej. Bez cukru albo jakiegoś sosu trochę mało smaczna, ale bardzo pożywna. Do tego sok z mango, mleko, miód i sery. Pycha.

Msza w Katedrze Świętego Serca nie była już tak żywiołowa, jak te, które oglądaliśmy w Zimbabwe. Jedyną właściwie różnicą poza polską liturgią było to, że zamiast organów gra się na bębnach, a komunia podawana jest przez księdza nie do ust, a do ręki. Pod koniec mszy wyszedłem na ambonę i przed kilkusetosobową rzeszą wiernych streściłem historię Nowaka i opowiedziałem o naszym projekcie. Wystąpienie zaowocowało tym, że przed katedrą podeszła do nas kobieta i w trakcie rozmowy napomknęła o pobliskiej misji polskich sióstr w szkole dla niewidomych. Nelie obiecała nas tam zabrać po obiedzie.

  Norbert Skrzyński / Piotr Strzeżysz Polokwane, szkoła dla niewidomych SILOE w misji Świętego Bernarda Po bardzo obfitym grillu (zwanym tutaj braai) i pełnym kociołku mięsno-warzywnego gulaszu ruszyliśmy do szkoły dla niewidomych SILOE w misji Świętego Bernarda, leżącej na obrzeżach Polokwane. Nazwa szkoły pochodzi od źródła, czy też sadzawki, przy której Jezus uleczył niewidomego. Polskie siostry i wolontariusze pracujący na miejscu wykonują tam niesamowitą pracę. Prowadzą szkołę, internat, prowadzą zajęcia pozalekcyjne i zajmują się całą masą innych codziennych rzeczy, związanych z prowadzeniem takiego miejsca. Obejrzawszy główne budynki misji, zostaliśmy zaproszeni na dziedziniec, na którym setka dzieci śpiewała w języku Sepedi piosenki w sposób tak ekspresyjny i żywiołowy, z tak ogromnym ładunkiem pozytywnych uczuć, że całe ciało wyrywało się do tańca. Widać było, że śpiew sprawia im ogromną przyjemność i naprawdę, czuło się tę radość, spontaniczność, chęć życia, wprost szczęście. Niestety, wieczorem dzieci musiały wrócić do swoich pokojów, a my do miasta, ale obiecaliśmy, że wrócimy następnego dnia i razem pojedziemy na mecz piłki nożnej.

Rankiem pożegnaliśmy się z państwem Erasmus, po czym pojechaliśmy przybić tabliczkę na terenie Katedry Świętego Serca. Zrobiliśmy jeszcze zakupy w centrum handlowym i pomknęliśmy do SILOE. Na mecz, który okazał się meczem otwarcia mistrzostw świata w piłce nożnej dla niepełnosprawnych umysłowo, jechaliśmy wynajętym busem, razem z polskimi siostrami i owiniętymi w biało-czerwone flagi czarnoskórymi kibicami. Polska, poza RPA, ma jeszcze w grupie Portugalię i Chiny, a informację tą dostaliśmy od napastnika polskiej reprezentacji, który na pytanie, jak nazywa się trener, odpowiedział: „Miron z Warszawy”. Po bardzo zaciętych dziewięćdziesięciu minutach mecz zakończył się wynikiem 3-2 dla Polski! Wśród masy południowoafrykańskich kibiców stanowiliśmy biało-czerwono kroplę w morzu, ale dawaliśmy z siebie wszystko, aby przekrzyczeć ryczące wuwuzele. W doskonałych humorach wszyscy wracaliśmy do misji – Polacy w milczeniu (zupełnie straciliśmy głos), a reszta, pomimo porażki ich drużyny, śpiewała, tańczyła i skakała po autobusie, jak na prawdziwych kibiców przystało. Ech, żeby w Polsce tak się cieszyli z porażek…. Chyba zostałbym kibicem:).