Był jednym z największych umysłów chrześcijańskiego średniowiecza

Urodził się prawdopodobnie między 1193 a 1200 r. na terenie Niemiec. Studiował w Padwie i w Bolonii, gdzie w 1221 r. z rąk bł. Jordana z Saksonii otrzymał habit dominikański. Profesję zakonną a następnie święcenia kapłańskie przyjął w Kolonii. 

Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin. 

Św. Albert z zaangażowaniem prowadził diecezję. Z czasem jednak zwrócił się do papieża o zwolnienie go z urzędu, uznając się niegodnym powierzonej mu funkcji. W następnych latach Albert z poświęceniem wypełniał polecenia papieskie, biorąc m.in. udział w łagodzeniu sporu pomiędzy metropolitą kolońskim a miastem Kolonią. 


Albert zmarł 15 listopada 1280 r. w Kolonii. Został beatyfikowany przez Grzegorza XV w 1438 r. W 1459 r. został zaliczony przez Piusa II do grona Doktorów Kościoła. Kanonizował go Pius XI 6 grudnia 1931 r. Jego następca, Pius XII, ogłosił go w 1942 r. patronem studiujących nauki przyrodnicze. 

W ikonografii św. Albert przedstawiany jest w habicie dominikańskim, czasami w mitrze lub jako profesor. Jego atrybutami są: księga, krzyż, lilia jako symbol wiernej duszy, mitra, ptasie pióro.