Papież peryferii

Wielu z nas wolałoby chyba widzieć papieża Franciszka odwiedzającego kraje odgrywające w świecie kluczową rolę. To wzmacniałoby jego prestiż, a tym samym pozwalałoby realnie wpływać na podejmowane przez wielkich tego świata decyzje. Przy okazji podniosłoby także prestiż nas samych  – o proszę, nasz papież jest przyjmowany na światowych salonach, liczą się z nami. Tymczasem Franciszek siebie i nas tego pozbawia. Wyraźnie obrał kurs na peryferia....

Tym razem dodatkowo udał się na takie peryferia, na których niewielu jest chrześcijan, a katolików jeszcze mniej. Birma (przepraszam, ciągle nie potrafię przyzwyczaić się do nowej, oficjalnej nazwy tego kraju: Mjanma) to kraj buddyjski. Bangladesz – muzułmański. W pierwszym chrześcijanie stanowią niewielką cześć społeczeństwa. W drugim – jeszcze mniejszą. Chciałoby się zapytać „po co”, ale już  w momencie jego zadawania odczuwa się jego niestosowność. Przecież jedzie tam dla tych ludzi. Do zagubionej w morzu innych religii małej trzódki Chrystusa. A przy okazji jego wizyta może stać się dla wielu buddystów czy muzułmanów okazją do zainteresowania chrześcijaństwem.

Nic nie ujmując w tej kwestii poprzednim papieżom – myślę o świętym Janie Pawle Wielkim i Benedykcie XVI, bo wcześniejszych pamiętam słabo – trzeba jasno powiedzieć, że ten papież daje nam wielką praktyczną lekcję dostrzegania w każdym człowieku Chrystusa. Zwłaszcza tym małym i niewiele po ludzku znaczącym. To chyba klucz do zrozumienia jego postawy. Nie tylko w kwestii wyboru celów pielgrzymek. A przy tym sprawa niezwykłej wagi. Bo kim właściwie byłby chrześcijanin, który by, zatroskany o wielkie sprawy, maluczkimi pogardzał?

Nie mówię, że w Kościele o tym zapomniano. Widzę mnóstwo różnorakich w swojej formie przykładów troski ludzi wiary o „ludzi z peryferii”, też przecież często ludzi wierzących. Widzę to także w tym Kościele, w którym na co dzień żyję. Widzę też jednak, że wielu z nas sporo się jeszcze musi w tej kwestii nauczyć. Dzięki ci papieżu Franciszku za te lekcje!