Rozmowa z abp Zygmuntem Zimowskim

Do jakich działań dykasterii przywiązuje Ksiądz Arcybiskup szczególną wagę?

- Jestem przekonany, że szczególnie ważna jest wierna i podejmowana w duchu prawdy pomoc Ojcu Świętemu w wypełnianiu jego posługi Piotrowej. Ponadto twórcza współpraca z poszczególnymi dykasteriami Kurii Rzymskiej, a zwłaszcza z Sekretariatem Stanu, Kongregacją Nauki Wiary, Kongregacją do Spraw Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Kongregacją do Spraw Ewangelizacji Narodów, Papieską Radą do Spraw Świeckich, Papieską Radą do Spraw Rodziny oraz z Papieską Akademią „Pro Vita”, która powstała z inicjatywy mojej dykasterii. Wielką wagę przywiązujemy do pomocy Nuncjaturom Apostolskim, które z drugiej strony od samego początku istnienia Papieskiej Rady wykazują wiele wrażliwości i zainteresowania tematyką, która jest celem naszego istnienia, posługi i działania.

Dbamy też o stały kontakt z Konferencjami Episkopatów, promowanie i troskę o duszpasterstwo pracowników służby zdrowia i apostolstwa chorych w Kościołach lokalnych. Stąd wypływają między innymi starania, aby przy każdej Konferencji Episkopatu istniała Komisja do Spraw Duszpasterstwa Służby Zdrowia i Apostolstwa Chorych. Zależy nam na promocji, formowaniu, koordynowaniu i umacniania działalności Katolickich Stowarzyszeń Pracowników Służby Zdrowia: lekarzy, pielęgniarek/pielęgniarzy i farmaceutów. Chcemy nieść pomoc – zwłaszcza gdy chodzi o wierne wcielanie w życie nauczania Magisterium Kościoła – w tym, co dotyczy życia ludzkiego w pełnym tego słowa znaczeniu, we wszystkich katolickich ośrodkach szpitalnych. Jest ich przecież bardzo wiele na całym świecie. Ich obecność jest nieodzowna w głoszeniu ewangelicznego Orędzia o zbawieniu i w realizacji ewangelii cierpienia, która polega na czynieniu dobra tym, którzy dotknięci są chorobą i cierpieniem, jak też polega na czynieniu dobra poprzez akceptację własnego cierpienia. Ikoną ewangelicznej miłości i cierpienia był i jest dla nas Czcigodny Sługa Boży Jan Paweł II. Dodać należy, że w rzeczywistości światowej globalizacji szpitale stały się też miejscami spotkań katolików z wyznawcami różnych religii. Są zatem także miejscem ewangelizacji i dialogu międzyreligijnego.

Pragnę przypomnieć, iż w ramach Papieskiej Rady, mocą decyzji Jana Pawła II, istnieje Fundacja „Miłosierny Samarytanin”, której pierwszym celem jest zapewnienie lekarstw osobom chorym na AIDS. Zależy mi na tym, aby rozwinęła ona jeszcze bardziej swą działalność. To jest z kolei uwarunkowane także hojnością ludzi dobrej woli, wrażliwych na cierpienie bliźnich. Zależy mi też, aby dzięki tej Fundacji jak najwięcej osób w krajach najbiedniejszych mogło doznać pomocy – duchowej i medycznej – zwłaszcza w najtrudniejszych chwilach życia. Kościół był, jest i będzie obecny w świecie, a obecność ta ma być ewangeliczna. Chciałbym zatem, aby dykasteria utrzymywała jak najlepsze kontakty i dobrą współpracę – w imię miłości do drugiego człowieka, który jest droga Kościoła, a zwłaszcza do człowieka chorego i cierpiącego – ze światowymi Organizacjami takimi jak: WHO, UNESCO, itp. Chodzi o organizacje rządowe i pozarządowe. Ważne jest, aby instytucje te nie zagubiły z pola swego działania człowieka stworzonego na obraz i podobieństwo Boże, człowieka, którego życie ma wartość od chwili poczęcia aż do naturalnej śmierci, niezależnie od własnego „Credo”.

Pragniemy zachęcać do powstawania i rozwoju Katolickich Stowarzyszeń Kapelanów Szpitalnych, jak też otaczania troską formacji kapelanów. Niezastąpiona jest bowiem rola kapelanów szpitalnych, jako lekarzy dusz. Oni przecież przynoszą drugiemu człowiekowi – cierpiącemu człowiekowi – samego Chrystusa. Oni też w gronie personelu medycznego mają być świadkami miłości Boga do człowieka. Inna ważną dziedziną jest katolicki wolontariat w służbie zdrowia. Zależy mi bardzo na jego rozwoju, zwłaszcza w krajach Europy Wschodniej. Dobrze zorganizowany wolontariat stanowi przecież konkretną obecność miłosiernego Boga wśród chorych i cierpiących, jest też wspaniałym przykładem Ewangelii Miłości. Nie możemy zapominać o znaczeniu jakie mają międzynarodowe konferencje organizowane przez Papieską Radę, przygotowaniach do obchodów Światowego Dnia Chorego, wizytach duszpasterskie przewodniczącego i pozostałych przełożonych Papieskiej Rady w różnych krajach świata a także studiowania i opracowywanie, w zakresie naszych kompetencji, aktualnych dziś zagadnień, które przeczą kulturze życia i cywilizacji miłości, a przez to nurtują i bardzo niepokoją sumienia wiernych.

Rozmawiał o. Stanisław Tasiemski OP