Korzenie, tolerancja i dialog

• Należy podkreślić, że jeden i ten sam Bóg przemawia w Starym i Nowym Testamencie (czy Przymierzu); dokumenty potwierdzają jedność biblijnego Objawienia oraz planu Bożego sporządzonego na dwóch poziomach - Testamentu Boga dla człowieka – rozumianego jako obwieszczenie Jego woli światu; więź ujawnia się przede wszystkim we wspólnym dziedzictwie biblijnym; • Jezus jest zrodzony z matki Żydówki, z pokolenia Dawida i narodu izraelskiego; pierwsi uczniowie, apostołowie i pierwsi męczennicy byli Żydami; • Jakkolwiek nauka Chrystusa ma charakter nowatorski, powołuje się wielokrotnie na naukę Starego Testamentu; dokument „Naród żydowski i jego Święte Pisma w Biblii chrześcijańskiej” wylicza podstawowe wspólne tematy biblijne: Objawienie Boże (nr 23-26), osoba ludzka: jej wielkość i nędza (nr 27-30), Bóg – Wybawca i Zbawiciel (nr 31-32), wybór Izraela (nr 33-36), Przymierze (nr 37-42), Prawo (nr 43-45), Modlitwa i kult, Jerozolima i Świątynia (nr 46-51), Boże nagany i wyroki (nr 52-53), obietnice (nr 54-63); należy mówić o wewnętrznym zazębianiu się obydwu Testamentów: „w Starym Testamencie ukryty jest Nowy, w Nowym Testamencie zaś Stary odsłania całą swoją prawdę” (św. Augustyn); • Żydowska lektura Biblii jest lekturą możliwą i analogiczną do lektury chrześcijańskiej; chrześcijanie mogą się wiele nauczyć od żydowskiej egzegezy oraz mogą żywić nadzieję, że Żydzi skorzystają z badań egzegezy chrześcijańskiej (nr 22); • Dokument Naród żydowski i jego Święte Pisma w Biblii chrześcijańskiej z wielką starannością wyjaśnia teksty „antyżydowskie” w NT (nr 66-87); • Historia judaizmu nie skończyła się na zburzeniu świątyni jerozolimskiej, lecz trwa nadal, rozwijając tradycję religijną. Dla katechety oznacza to troskę wskazania w praktycznym nauczaniu, że obietnica i spełnienie wzajemnie się wyjaśniają; nowość polega na przekształceniu tego, co było wcześniej; szczególny charakter ludu Starego Testamentu nie polega na wyłączności, lecz na otwartości, że zgodnie z planem Bożym ma on stać się powszechnym; jedność narodu żydowskiego polega na tym, że stanowi on pewien przykład (1,5); • Religia żydowska nie jest dla naszej religii rzeczywistością zewnętrzną, lecz czymś wewnętrznym („Kto spotyka Jezusa Chrystusa, spotyka judaizm”); stosunek do niej jest inny aniżeli do jakiejkolwiek innej religii („Jesteście naszymi umiłowanymi braćmi i – można powiedzieć – naszymi starszymi braćmi”); • Łączy nas wiele tradycji religijnych, liturgicznych i etycznych; • Dokumenty podkreślają zdecydowanie to, że nie można Żydom jako narodowi przypisać żadnej dziedzicznej i zbiorowej winy za to, co popełniono podczas męki Jezusa (por. DRN 4; KKK 597). Nie można jej przypisywać wszystkim bez różnicy Żydom wówczas żyjącym ani Żydom dzisiejszym;