Polska wizyta ad limina 2005

Druga zasada wskazana w papieskim przemówieniu to dostrzeganie dobra, którym żyją młodzi. W tym kontekście słyszymy, że „wychowanie do wiary musi polegać przede wszystkim na rozwijaniu tego, co jest w człowieku dobre”. Reguła sformułowana tu przez papieża jest konsekwencją pełnego odczytania definicji wiary przyjętej przez «Katechizm Kościoła Katolickiego» (nr 26). Wręcz rewolucyjnej definicji, która w pojmowaniu wiary przesunęła akcent z przyjęcia przez człowieka doktryny na danie odpowiedzi Bogu. „Materią” takiej odpowiedzi może być tylko dobro. Jako dobre cechy polskiej młodzieży Benedykt XVI wymienia: wolontariat inspirowany duchem ewangelicznym, rozmodlenie, liturgię, ruch Światło-Życie (jedyny wspomniany z nazwy). Na końcu, jako sprawę wymagającą dopracowania, wskazuje na Akcję Katolicką i Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży. Współpraca wychowawcza Mówiąc o wychowaniu, Benedykt XVI zwraca uwagę na współpracę rodziny, Kościoła i Państwa. To ostatnie jest rozumiane nie tylko jako struktury władzy centralnej, ale także samorząd, uczelnie akademickie i inne instytucje. W odniesieniu do katechezy szkolnej dwie myśli wydają się cenne. Pierwsza – to przestroga przed sprowadzaniem „jej do wymiaru religiologii lub religioznawstwa”. Druga – to zwrócenie uwagi na zbytnią różnorodność programów i podręczników do nauki religii. Chciałoby się tu dopowiedzieć, że ilość rzadko przechodzi w jakość, częściej prowokując tylko do szukania oryginalności. O katechezie parafialnej mowa jest w dalszej kolejności. Papież jednak nie wspomina tu o nauce religii, a kierunek rozumienia określa zasadą: „aby młodzież... aktywnie uczestniczyła w życiu parafialnym”. Katecheza dorosłych ukazana jest jako konieczny element wychowania młodego pokolenia. Na styku tych dwóch obszarów znajduje się duszpasterstwo akademickie, które wobec wzrostu liczby studentów wymaga, by „niestrudzenie szukać nowych form”. Duszpasterstwo świata kultury Benedykt XVI nawiązuje do oczekiwań artykułowanych w okresie wejścia Polski do Unii Europejskiej. Chodzi o ubogacenie Europy „dziedzictwem kulturowym opartym na wartościach chrześcijańskich”. W tym kontekście pada kolejna uwagę pod adresem Kościoła w Polsce: „Wobec nasilającego się procesu sekularyzacji i odwrotu od wartości chrześcijańskich Polska nie może tego dziedzictwa utracić. Przeciwnie, negatywne postawy i zagrożenia kultury chrześcijańskiej widoczne także w Polsce, są dla Kościoła wezwaniem do wysiłku na rzecz stałej ewangelizacji kultury”. Jest to przestroga, którą trzeba wziąć na serio. W Polsce dokonuje się coraz silniejszy, wyrazisty, nieraz bardzo ostry proces zeświecczenia życia oraz odchodzenie od wartości zakorzenionych w Ewangelii, co znajduje odbicie w dechrystianizacji szeroko rozumianej polskiej kultury. To z kolei nasila proces sekularyzacji – i krąg się zamyka. Słowa papieża przestrzegającego, że te objawy „są widoczne także w Polsce”, muszą zostać uznane za bicie na alarm. Nie są jednak wyrazem postawy alarmistycznej, przeciwnie – ze spokojem i nadzieją wyznaczają zadania na najbliższą przyszłość. Jednym z nich jest „tworzenie i wykorzystanie w dziele ewangelizacji katolickich rozgłośni radiowych i telewizyjnych” oraz rozwój prasy. Papież wskazuje na potrzebę troski o formację dziennikarzy i o wysoki poziom katolickich mediów.