Poza ramami

Niedawno poruszyła mnie informacja, że do sióstr prowadzących okno życia pewna kobieta przyniosła półroczne, zadbane dziecko. Powiedziała, że postanowiła je zostawić, gdyż nie ma się z nim gdzie podziać. Niedługo później sytuacja się zmieniła. Ośrodek pomocy społecznej załatwił kobiecie tymczasowe mieszkanie, postanowił pomóc w znalezieniu pracy. Kobieta postanowiła dziecko odzyskać. Zostanie jej oddane. Szczęśliwy koniec potencjalnie tragicznej historii.

„Okno życia” to niewątpliwie wspaniała inicjatywa. Faktycznie to życie ratuje. Niemniej w momencie, gdy zaczynały się pojawiać kolejne okna, usłyszałam zdanie, że jest to zachęta do porzucania dziecka. Zdanie potworne, ale niepozbawione prawdy.

O „oknach życia” musi być głośno, jeśli ta informacja ma dotrzeć do potrzebujących. A jednocześnie im jest o nich głośniej, tym bardziej porzucenie dziecka staje się opcją. Rozwiązaniem trudnej sytuacji. W jakiś sposób kusi. Jest dostępne.

Nie protestuję przeciw istnieniu „okien”. Zapełniają bardzo ważną lukę, dzięki nim dzieje się wiele dobra. A jednak nie można zapomnieć, że najlepiej by było, gdyby nie były potrzebne. Porzucenie dziecka jest ostatecznością.

Dlaczego kobiecie z przykładu na początku tekstu nie udzielono pomocy wcześniej? Nikt nie wiedział, że tej pomocy potrzebuje. Wyprowadziła się z miejsca zamieszkania, urodziła dziecko w Domu Samotnej Matki. Przepraszam: nie można było przewidzieć, że opuszczając ten dom z dzieckiem będzie potrzebowała mieszkania i pracy? Jeśli nie miała gdzie się podziać do czasu porodu i po porodzie, założenie że nagle pół roku później problem zniknie jest nieuzasadnione. Matki powinny wiedzieć, na co mogą liczyć i gdzie pójść. Nie muszą być obeznane z mechanizmami działania pomocy społecznej.

Kobieta nie porzuciła dziecka w oknie i nie znikła anonimowo. Rozmawiała z siostrami. Być może ona sama – ogłuszona problemami - nie widziała innego wyjścia, ale chciałabym wiedzieć, że coś jej zaproponowano. Choćby kąt do zamieszkania na chwilę i pomoc w znalezieniu rozwiązania.

Życie stawia nas wobec różnych, czasem zaskakujących i bardzo trudnych sytuacji. Wykraczających poza wszelkie ramy. Wielu ludzi odruchowo szuka pomocy w Kościele i u ludzi Kościoła. Trzeba o tym pamiętać – i do tego przygotowywać. Nie można pozostać na prostym stwierdzeniu, że to nie mój zakres działalności.

To ja tego człowieka spotykam. To mnie on został dany – i zadany…